viernes, 1 de septiembre de 2017

Manuel Veiga escribe un texto singular sobre "Poesía cromática", de Antonio G. Teijeiro e Xulio G. Rivas: "Espidos diante dun lapis"



O xornalista e escritor Manuel Veiga escribe unhas liñas ben interesantes sobre o libro Poesía cromática, de Antonio García Teijeiro e Xulio García Rivas (Ediciones Belagua, 2017)
     
          E faino dende o coñecemento profundo da xénese literaria e do seu instinto agudo con relación á pintura.
     
Manuel Veiga Taboada
     É este texto un xeito diferente de enfocar o que os poemas e as pinturas lle provocaron no máis íntimo, coma lector avezado e esixente e como admirador fondo das artes plásticas.

     
     Un texto fermoso, intelixente que aporta lucidez a un libro ben singular.





                              Espidos diante dun lapis

                                                                                

                                                                                                                      MANUEL VEIGA TABOADA
                                                                                            

Din que os primeiros en explorar os mares foron os cazadores de baleas. “Poesía cromática” é un libro de dous artistas e os artistas son sempre exploradores do inconsciente.

     Este libro ten a rara particularidade de combinar os traballos dun pintor e dun poeta que practicamente traballaron a cegas, afastados o un do outro, véndose logo e interpretando as respectivas sensacións.

     

   
     Trátase case dunha experiencia sinestésica, como ben intúe Eva Veiga no prólogo. A sinestesia é un figura literaria que xoga coa mestura de percepcións. Pero tamén existe unha sinestesia real, provocada por unha particularidade do cerebro. Nabokov dicía que a letra “V” era de cor rosa pálido.
     
     Poderíase dicir que Teixeiro e Rivas buscaron a sinestesia xuntos, provocárona, a través dunha obra común. É unha obra que investiga e que intenta suxerir.
     
Antonio G. Teijeiro e Xulio G. Rivas despois da presentación do libro en Vigo
     Que sentido ten isto? Precisamente o de romper a nosa modorra, o de cuestionar os principios solidificados, volvendo atrás, ao momento no que os nenos aínda non encapsularon as liñas e as palabras en conceptos aprendidos e fixados. A verdadeira arte é previa ao sentido ou é un desvío do sentido considerado normal.

     Habitualmente, o cidadán desexa ver as cousas claras, definidas e dunha forma acorde coas súas ideas previas. Pero “Poesía cromática” non se dirixe ao cidadán, senón a ese estado anterior de ser humano, simplemente.
Dous seres humanos, Teixeiro e Rivas, espidos ante nós, antes de que naza o día, antes de que se distingan as figuras e o significado pleno das palabras.

     É unha experiencia inhabitual, sorprendente e tamén sorprendentemente sólida. Hai que alcanzar antes a madurez e ser moi valentes para atreverse con algo así.
     
     Unha improvisación jazzística, para continuar coa sinestesia.

Un momento da presentación no café Vitruvia en Vigo