viernes, 30 de junio de 2017

DARDO POÉTICO (XLVII) A voz poética emerxente de Tamara Andrés





É unha voz emerxente que leva a poesía ben dentro.
     Unha desas mulleres novas que precisan expresar con palabras poéticas os seus sentimentos, as súas reivindicacións o seu lugar nunha sociedade tremendamente inxusta.
     Persoas que renovan o xeito de facer literatura, que se comprometen, que procuran obxectivos que cumprir e que os cumpren.
     Tamara Andrés é un exemplo de inquedanza cultural.Un exemplo de persoa que non se resigna a que as cousas non melloren. E faino a través da palabra.
     
     Tamara Andrés (Combarro, 1992) é graduada en Tradución e Interpretación, titulada no Máster Universitario en Estudos Teóricos e Comparados da Literatura e da Cultura e no Máster para o Profesorado. Na actualidade estuda Filoloxía Hispánica e compaxina a súa actividade profesional entre a docencia de linguas, a escritura e a tradución e interpretación.
Tamara Andrés (Foto de Stella Nine)


Como escritora publicou de xeito individual a novela Amentalista e o poemario Nenæspiraes, gañador do Premio Nacional de Poesía O Facho 2015. Outras creacións poéticas súas foron aparecendo en revistas coma Dorna ou Obituario ou na antoloxía No seu despregar. No ano 2017 publicará o poemario Habit(u)ar las casas.
Gañou, entre outros, o IV Certame de Relato Curto organizado pola FANPA de Pontevedra. Acadou o segundo premio do XVII Concurso de Poesía Díaz Jácome para novos creadores no ano 2016 e o primeiro accésit do Premio de relato, poesía e tradución da Universidade de Vigo no ano 2017.
No eido audiovisual foi guionista da curtametraxe Tiempos olvidados e na actualidade forma parte do equipo técnico e artístico da webserie La última piedra. É unha das integrantes do proxecto de contacontos Fedellas.

     Tamara tiña que estar en Versos e aloumiños. Este blog-revista abre a súa ventá a todos aqueles e aquelas que teñen algo que dicir. Ela teno.
     De aí que se lle pedise que nos enviase algún texto da súa creación.
E agasallounos uns poemas que resultaron premiados co 1º accésit dos Premios de relato, poesía e tradución da Universidade de Vigo.
      Publicámolos encantados. Así que  aquí  tedes tres deles para que gocedes coa súa lectura.


Á miña condición
concedéronlle
unicamente
a estreita linguaxe
Xulio García Rivas. "Fervenza". Tinta chinesa sobre papel
do privado.

Renunciei a esa gramática atroz
cortando os seus fíos
coa lingua
o ferro―.

Ao saír da casa,
berrei:
«Por min e mais por todas
as miñas!» ―todas aquelas
ás que non me deixaron
coñecer―.



Espín o xardín
coas mans
e desenterrei
os nomes
das esfolladas.

Enlaceilles os seus apelidos
e inventeilles uns ben bonitiños
ás que llos roubaran.

Pouseilles entre as coxas
Xulio García Rivas. "Paisaxe II" Acrílico sobre táboa
as flores que contradín
a morte eterna,
as flores que plantei
coa avoa cando nena
nun recuncho desta terra.

Ela, que o coñecía todo,
xa me falara do porvir.

As dúas propuxémonos
―prometémonos―
medrar a beleza
e a identidade
para negar
as ondas de sangue
que ela
nunca quixo

nomear.




Coas mans, as mulleres
constrúen ―xuntas―
un idioma de harmonía
e de forza. Logo
arríncanllelas
porque é o pétalo
máis prezado.

A miña avoa,
malia non ser arquitecta,
Xulio Gª Rivas. "Xardín da penumbra XX". Tinta chinesa sobre papel
trazou
con precisión costureira
o plano dun xardín
onde acubillar
o nome
e o florecemento
das esfolladas.

Entón, eu aínda non sabía
que nome tiña meu pai,
algo semellante
―quizais―
a coitelo,
esfollador
ou seitureiro.

A miña avoa,
pola contra,
era
a sementadora
máis importante
de todos os tempos.

lunes, 26 de junio de 2017

REMUÍÑO DE LIBROS (28) "Grisela", de Anke de Vries e Willemien Min (ilustracións)







TÍTULO :  Grisela.



AUTORAS: Anke de Vries (texto) e Willemien Min (ilustracións)


EDITORIAL: Kalandraka. COLECCIÓN: Demademora.





Grisela é unha fermosa historia que a editorial Kalandraka lles achega aos primeiros lectores en galego. As súas autoras, a escritora holandesa Anke de Vries e a ilustradora, tamén holandesa Willemien Min son recoñecidas dentro do mundo da Literatura Infantil.

     
Anke de Vries

     Trátase dun álbum ilustrado cuxa protagonista é unha pequena rata gris chamada Grisela. Esta sente un día a tristeza e coma non lle gusta esta emoción, decide pintar de cores alegres e rechamantes, de liñas ou puntos a súa pel gris, pero en vez de sentirse mellor, o que recibe son as burlas daqueles cos que se atopa, ao considerar que vai disfrazada. Será grazas á intervención dunhas abellas como descubra a fermosura da súa pelaxe gris.

     


     A partir desta trama sinxela, a autora Anke de Vries amósalles aos nenos que todos somos diferentes e que as nosas diferezas non deben ser motivo de burla por parte dos demais porque o importante é estar a gusto con un mesmo.

     Conto que chega aos lectores porque lles fala de sentimentos e emocións que lles son familiares a partir de personaxes animais humanizadas, tanto nos seus costumes coma na maneira de comportarse. Tamén os axuda a espertar a empatía cara ao outro, ao mesmo tempo que recoñecen sentimentos próximos coma a tristeza ou a ledicia, xogando con conceptos concretos e a simboloxía das cores.

     En definitiva: a autenticidade fronte á imitación coma camiño cara á felicidade e a aceptación das diferenzas coma canle  de coñecemento.
Willemien Min

     As expresivas ilustracións de Willemien Min dotan de vida as personaxes, ao centrarse nelas empregando trazos humanos e mesturando, ademais da colaxe co papel, a cor negra coas demais sobre o fondo branco.



                                                                                                       ALBA  PIÑEIRO

sábado, 24 de junio de 2017

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LIX) Antón Cortizas










                                      ANTÓN CORTIZAS  (Ferrol, 1954)






PRÓLOGO  POÉTICO



Soneto é un poema matemático,
xeométrico teorema musical,
Antón Cortizas
e aínda sen ter trazas de animal
cada un destes sonetos é zoomático.

Con versos en gaiola de cristal,
escritos con espírito acrobático,
formouse este zoolóxico lunático
pois quen os argallou é un animal.

Son rimas para quen ama a bicharía
quer sexa de cabalos, canso u cabras,
ou ben para quen gosta ulir palabras…

Sen máis damos comezo a esta folía
de versos que se queren aromáticos
e bechos que por selo son simpáticos.




O CABALO

Que pasa, que lle pasa a ese cabalo
que non rincha nin bufa nin fai caso
e pasa a noite só no monte raso
ergueito no máis alto daquel valo?

Nin trota, nin galopa, nin dá un paso;
está triste, aburrido ou está malo?
Que pasa, que lle pasa a ese cabalo,
será que ten saudades, por acaso?

Está mirando o ceo, lendo a lenda
dun mómaro tan manso e tan silente
que devora as estrelas dende o ocaso.

Espera que un luceiro se desprenda
e se lle pouse sobre  lombo ardente
para botarse a voar coma Pegaso.





O RATO
(Zooneto silábico)


O rato,
pequeño
burato
cacheno,
Nun encontro con lectores e lectoras

foguete
no mato,
xoguete
do gato.

Queixeira?
Pasmón,
engado.

Rateira!
Traizón,
cazado!




PAXARIÑOS


Papuxas, picafollas, estreliñas,
bubelas, pardeliñas, lavandeiras,
vencellos, subesubes, liñaceiras,
Asinando tras un encontro
fulepas, papamoscas, andoriñas,

carrizos, petos, xílgaros, pimpíns,
curroxos, pegas, tordos, cardeais,
chaschás, chincas, noitébregas, pardais,
folosas, rousinois, cucos, xiríns,

lavercas, cotovías, verderolos,
pardillos, azulentas, bacachises,
martiños, anduróns, gaios, ouriolos,

peizoques, picaxuncos, estorninos,
piquelos, lavacús, merlos, malvises…
Quen quere entrar no amor aos paxariños?




(Do libro Zoonetos, editado por Tambre, col. Ala Delta, 2017)




martes, 20 de junio de 2017

ESCAPARATE POÉTICO (CV) Julio Rodríguez







                                    JULIO  RODRÍGUEZ  (Oviedo, 1971)






PROXIMIDAD A LA CATÁSTROFE


Uno escucha caer
la lluvia, uno presiente,
trago a trago,
el húmedo desfile de los días.
Julio Rodríguez
Uno asume la lluvia, y se desdice,
y exagera, y cuenta que llueve,
y por eso uno huye, uno cede, uno tensa,
sin esperar respuesta,
la cuerda de su soledad.

Por si esto fuera poco, uno amanece
lluvia, se acuesta
lluvia,
uno cuenta que llueve.

Uno escucha caer
la lluvia, uno lo siente,
trago a trago lo siente,
golpe a golpe,
y por eso uno tiende a evaporarse.





LOS PIES FRÍOS

 
6:07, inalterable,
el insomnio me estrecha en su silencio
áspero, roído, rígido
como el cráneo de un muerto.
No me dejes caer en la emboscada,
no me dejes en manos de esta brusca
soledad. Da la vuelta
en la cama, refuérzame,
rodéame el desvelo con los brazos,
asedia mi vigilia con tu sueño.
pon tu cuerpo en mi cuerpo,
pon tus pies en los míos,
toma mi lado de la cama y, luego,
acéchame,
      acorrálame,
             aprisióname
y, antes de irte, manda
al exilio a este insomnio de pies fríos.






PROCLAMA

 
No se entreguen, poetas,
no caigan en el tedio, no renuncien,
no bajen la cabeza.

Hagan que todo salte por los aires.






UN CÍRCULO PERFECTO


A pesar del cuidado que ponemos
para que se conserve en buen estado,
quien algún día venga
siguiendo nuestro rastro
encontrará tan sólo
un puñado de tierra
revuelta donde un día dibujamos
entre los dos un círculo perfecto.


 
Dedicatoria del poeta



(Del libro Naranjas cada vez que te levantas, editado por Visor Libros, 2008. IV Premio de poesía Emilio Alarcos).

sábado, 17 de junio de 2017

A "IV Festa das Palabras" da Estrada, todo un exemplo.




Os equipos de dinamización lingüística dos centros educativos da Estrada , convocaron o IV Concurso de micropoemas e microrrelatos para nenos e nenas destes centros para nenos e nenas de Primaria e Secundaria.

     Foi unha convocatoria que tivo un alto número de participantes e acadouse un nivel francamente positivo.
      
Faro de Vigo

Tiven a sorte de apadriñar a toda esta rapazada nun acto que se celebrou no Teatro Principal da Estrada o pasado día 6 de xuño e que foi moi entrañable e vistoso, con poesía e música coral que chegou a emocionar os asistentes.

     
Con David Otero antes do acto

     Para este evento, seguindo a liña marcada polos anteriores padriños (Xabier P. DoCampo, Fina Casalderrey e David Otero) escribín unha carta a eles e elas dirixida coma afillados meus que son.

     


     Para quen teña a curiosidade de saber o contido do que se lles dixo, “Versos e aloumiños” publica o discurso integramente. Podedes lelo deseguido.
      

QUE NON NOS ROUBEN NUNCA AS PALABRAS
(Unha carta a uns nenos e nenas que escriben os seus soños)



Meus prezados afillados e afilladas:

Hai algo máis fermoso que chamar a un proxecto “Festa das palabras”? Penso que non. Porque a palabra é dardo, é bico, é aloumiño, é crítica, é saudade, é agarimo, é disparo, é esperanza, é loita…

Non llelo digades a ninguén, pero cóntovos que nos encontros que fago por todas partes sempre pregunto cal é a miña palabra favorita. Moi poucas veces acertan. Alumnos e alumnas coma vós din unha chea de palabras fermosas: amor, verso, poesía, libro, bico… e un longo etcétera de vocábulos. Despois de escoitalos sorrío e dígolles: a palabra que máis me gusta, que me emociona, é a palabra PALABRA. Fican algo desconcertados e explícolles que con esa fermosa palabra poden expresarse todos os sentimentos, actos e ideas que acaban de dicir e moitos máis.

Recibín hai uns días o libriño “2017. IV Festa das palabras”. A emoción que sentín tras lelo resulta difícil de explicar. Digo decote que a escola non está para facer narradores nin poetas. Que a escola está para facer persoas que non se desenvolvan de costas á literatura, persoas que se acheguen a ela para gozar do que expresa, persoas, en definitiva, que amen a literatura.
Ben, pois tras ler todos estes textos da “nosa festa das palabras” non me queda máis remedio que felicitar os equipos de dinamización lingüística dos centros educativos da Estrada polo esforzo e os obxectivos que se propuxeron. Obxectivos, todos eles, totalmente acadados.

Nestes textos hai moito amor á palabra.
Hai moita emoción poética e narrativa.
Hai moito agarimo condensado nos escritos.
Hai moitas lecturas detrás.
Hai moito labor ben feito detrás destas preciosas mostras.
Hai moita beleza, moita delicadeza, moita observación nelas.
Os mediadores e mediadoras fixeron un traballo extraordinario. Un traballo que loce e, o que é máis importante, un traballo que deixa pegada.
Parabén a eles e a elas. Parabéns a vós.

Meus prezados afillados e afilladas, na vosa actitude positiva está a esperanza de que a normalización do galego sexa un feito.
Os idiomas precisan da palabra oral. En galego temos proxectos sólidos, unha literatura excepcional e outros valores, pero as cousas non vos son doadas. Para que o galego se instale nesta sociedade tan complexa precisamos que se fale, que non se substitúa, que teña prestixio. E sodes vós, os rapaces e rapazas de hoxe os que podedes coller o temón da dignidade lingüística.

Non esquezades o moito que nos xogamos.
Escribides de marabilla. Falade un día si e outro tamén na nosa lingua. Sentide nela. Vivide con ela.
Volvo felicitarvos polos vosos traballos literarios.
Sodes un orgullo para a nosa cultura.
Representades o mellor da comunidade escolar á que pertencedes.
Seguide a escribir.
Seguide a ler.
Seguide tendo os ollos abertos, os oídos atentos para saber o que ocorre arredor de vós.
A vida, todo o que vos rodea e conmove e as lecturas intelixentes que fagades serán a fonte onde debades beber para seguir medrando literariamente ao tempo que crecedes coma persoas.
Non permitades que nos rouben as palabras. Son nosas. Alfaias prezadas de cada un de nós.
O poeta Bernardino Graña dixo nun poema nunha ocasión:

O vento levou follas e palabras, / levou rumor e ruído.

Eu tomei estes versos e fixen a miña homenaxe particular a esas palabras que ás veces nos rouban os malos ventos que sopran de mil maneiras.
E escribín:

Que as traia de novo,
que quero berralas
que quero dicilas
ben forte as palabras.
Levounas o vento
a cambio de nada.
Deixoume unhas follas,
rumores, borralla.
Palabras fermosas.
Palabras gastadas.
Palabras. Palabras.
No vento zoaban.

Coa palabra na man, no corazón, na esperanza coma ser humano, envíovos bicos e versos e palabras para que endexamais as leve o vento.
Que permanezan sempre con vós.
Precisámolas.

La Voz de Galicia


Aos 62 gañadores deste concurso agasallóuselles un libriño coas súas composicións.

     



O acto non puido rematar dun xeito máis emocionante: o Coro do IES  “Antón Losada Diéguez” interpretou a mítica canción de John Lennon, “Imagine”,  en inglés e recitada en galego.
Podédelo escoitar e ver no seguinte vídeo:


     


Parabéns por esta fermosa iniciativa.


El Correo Gallego

                                                                                                     ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO