sábado, 29 de abril de 2017

ESCAPARATE POÉTICO (CIII) Marta Dacosta








                                            MARTA DACOSTA (Vigo, 1966)




APRENDEU a coser
como todas as nenas da súa idade
ordenada e silenciosamente sentada
co seu pano branco
de panamá

Marta Dacosta
cosía sobre a man, esburacando os dedos
ou cravando con saña a agulla
na tensada tea do bastidor

pensaba que era absurdo
difernciar “vainicas”, festóns e cadenetas
tentar debuxar con punto de cruz
figuras que nada lle interesaban

apredeu a ganduxar
facer as dobras e coselas
con puntadas invisíbeis

días e anos de costura
fíos de cores que sempre sobraban
e amoreaba sen se atrever a tiralos
esa ansia de aproveitar todo, todo

horas e horas de fastío e desespero
tentando dominar o desexo
de lanzar o pano de costura lonxe, moi lonxe
tan lonxe que todas esquecesen
que había deberes para a casa

que debían someterse á mirada escrutadora
que atoparía a tea pregada
os puntos asimétricos
denunciando a falta de atención
e entrega

nunca imaxinou que un día
toda esa aprendizaxe serviría
para reparar unha memoria esfiañada
que ía desfacendo aos poucos



DESTEZO
e agardo

aquí
no centro deste músculo que bate
ritmicamente as horas

aquí
nas entrañas que devoran
ácidas o espazo

destezo
e agardo

porque non sei
se chegou o tempo do regreso
para min
que non fun convidada
a partir




TIRA a roupa
mostra o corpo
as cicatrices delatoras

ergue o brazo, deixa
que a axila mostre
que te roeu o veleno
até desfigurarte

non ocultes o ventre
a liña que o cruza e que nos conta
que o parto foi difícil

mostra o corpo
tira a roupa
e deixa que as cicatrices
nos conten esa historia
Marta con María Reimóndez e Ledicia Costas
a túa historia

que deixen claro
que venciches



PENSABAS
que Ofelia era unha imaxe
estática e distante

e como unha labazada
a humidade do río empapa as túas roupas
rodéate de flores que ocultan
a verdade
alteran a visión das testemuñas
que
non te salvarán, que
só contemplan
un cadro fermoso
sen preguntarse
por que estás morta





(Do libro Na casa da avoa, editado por Ed. Galaxia, 2017)

miércoles, 26 de abril de 2017

REMUÍÑO DE LIBROS (21) "Xa non estou aquí", de Iria Misa






TÍTULO: Xa non estou aquí.

AUTORA: Iria Misa.

EDITORIAL: Edicións Xerais. COLECCIÓN: Fóra de xogo.



Iria Misa principia a súa andaina na LIX coa publicación da súa primeira novela, Xa non estou aquí, gañadora do Premio Jules Verne, 2016.
     Xa non estou aquí é unha novela  coral que atrae a atención do lector dende as primeiras páxinas. E faino tanto dende a forma coma dende o contido, pois trata de sentimentos humanos universais contados polas diferentes perspectivas dos personaxes.
    
Iria Misa
             A trama comeza cando Ánxela, a protagonista-confidente do lector e narradora en primeira persoa, desaparece. Será a propia  Ánxela a que nos irá desvelando o que ocorreu para chegar á situación presente. Así descubrimos como a causa dun desengano amoroso xunto coa falta de comunicación cos seus pais, os febles alicerces da súa vida van esmorecer e provocar que teña que repetir 1º de Bacharelato.
     
     A través da súa voz e das persoas que formaban parte da súa contorna: familiares (pai, nai e irmán), amigos, compañeiros de clase… o lector vai adentrarse no mundo dos sentimentos desordenados da adolescencia na procura da identidade, da aceptación e pertenza a un grupo, da comprensión etc.
 
Presentación do libro
     Novela que non busca adoutrinar pero si reflexionar sobre aspectos vitais propios da adolescencia, etapa na que se vai formando a personalidade e a capacidade para afrontar os medos, as incertezas, as inquedanzas, o desexo de coñecer o permitido pero tamén o prohibido.


     A alternancia de narradores, que contan a súa versión, crea un clima de suspense á vez que imprime un ritmo acompasado polo emprego dunha prosa fluída e clara.

                                                                                                      ALBA PIÑEIRO 

domingo, 23 de abril de 2017

ESCAPARATE POÉTICO (CII) João Manuel Ribeiro







                      JOÃO  MANUEL RIBEIRO (Oliveira de Azeméis, 1968)




ASSIM  NASCEM OS POEMAS

São matreiras,
as palavras.
João Manuel Ribeiro
Irrompem
repentinamente
e, sem pedir licença,
possuem o silêncio.
Assim nascem
os poemas…




FAVO

Seja a palavra
um favo
de ternura.

Tu
a abelha.

Eu
o poema e o mel…

 



PALAVRAS
Há palavras que voam,
pássaros de vento sem asas,
vão do coração ao papel
e vivem na pele das casas.

Palavras pássaro, ave, ninho,
onde se condensa toda a vida,
com sabor a maresia e rosmaninho,
a arder em sílaba atrevida.

Palavras pólen e chuva tardia,
a fecundar os dias e os gestos,
caladas em segredo ao dia
ou gritadas em coro de protestos.




PALAVRA A PALAVRA
Ilustración de Constança Araújo Amador

Palavra a palavra faz-se o poema,
a cidade, também o amor e a loucura.

Palavra a palavra  faz-se a casa, o silêncio
de operário, também a revoluçao.

Palavra a palavra faz-se a paz, o pão,
a justiça, também o riso e a alegria.

Palavra a palavra faz-se a palabra,                                             
o futuro, também a canção e o mundo.



(Do libro Palavras – chave, editado por Trinta Por Uma Linha, 2017) 

jueves, 20 de abril de 2017

"La noche de la pantera", un poemario de Clara Janés que nos transmite o encanto de Oriente mentres narra a lenda de Mina

Clara Janés




El cielo del ocaso
descubre el olor
de la pantera
y alerta
a los cazadores.
¡Huye, amor!
y prende fuego
al bosque
que yo te encontraré
siguiendo
los caminos de ceniza
hasta el fondo del cráter
donde está
nuestra cuna (…)

  
     Así comeza  o poemario da miña querida e admirada Clara Janés, La noche de la pantera, que acaba de publicar Vaso Roto Ediciones.
     Quen coñece a traxectoria individual da poeta e mais a súa obra sabe da fascinación que Oriente lle leva producindo dende hai ben tempo. Son moitos anos de investigación, de descubertas, de traducións de poemas, de achegamentos a poetas que Clara Janés nos leva agasallado neste eido.
     
      
     Clara Janés é unha muller dunha capacidade intelectual enorme.  E, sen discusión, unha extraordinaria poeta que escribe unha poesía rica, erudita, sen artificios e variada formal e tematicamente.
     Esta muller,  que tamén é ensaísta, novelista, tradutora etc., ten unha obra que foi galardoada en numerosas ocasións e foi elixida en 2015 membro da Real Academia Española da Lingua.
     Desta volta, volve a vista cara a Oriente para escribir un poemario fermosísimo baseado nunha lenda iraní. Nela, Mina, a moza dos ollos vermellos, namórase dunha  pantera que é perseguida polos cazadores. A fera foxe dos seus brazos e Mina marcha detrás dela ata perderse na noite.

     Unha lenda moi belida que Clara Janés eleva ao cumio das artes, -neste caso, a poesía-, cuns versos cheos de calor, inseridos nunha natureza brillante que serve de espazo poético. Un espazo que permite transitar a través del e consegue abrir os sentidos do lector dun xeito emotivo. Son paraxes da aventura, da impotencia, do desexo cego, da ilusión, do desespero. Son paraxes do amor, presente ao longo dos versos; un amor que se mestura coas sombras del mesmo. E talvez só sexan as sombras o que se pode ver:

Sólo veo la sombra
Lendo a súa obra
de ese amor,
el ala desplegada y tanteante
que temblorosa
aprende el vuelo.
A esta hora
se recorta definitiva
en mis ojos
y yo le doy color
y pongo el arco iris
en el punto
donde se inicia
el movimiento
para que sepa que la lluvia
es apacible,
para que sepa
que el más leve gesto
abarca
el firmamento.

Como é habitual en Clara Janés, La noche de la pantera, é un poemario que deleita porque  está maxistralmente artellado con versos elegantes, impecables, que fican marcados nos lectores pola súa sensualidade e a emoción que desprenden, ademais de envolvelos nunha atmosfera de paixón controlada e incerteza.

Por se non chegase cos versos que contén e coas fotografías de Adriana Veyrat, o poemario leva un CD no que Janés recita os seus versos coa música de Aram Khachaturiam de fondo. Case nada.

     
     Un, que coñece, que quere e admira a Clara Janés, afirma con rotundidade que a súa voz emociona e que é un luxo poder escoitala unha e outra vez.
     Satisfaime saber que esta muller, que ama fondamente a cultura oriental, que nola pon diante para que gocemos, continúa a agasallarnos con alfaias coma esta; unha alfaia que Vaso Roto Ediciones pon nas nosas mans cunha edición modélica.

Reverberan los rugidos de plata
Discurso de ingreso na RAE
y ensanchan la noche.
Emboscado tu amor
asalta la mano de la luna en mi pelo
y yo me desnudo de la luz
para entrar contigo
en ese lecho oscuro
donde unidos los cuerpos
son un agua negra
sosegada
que sólo a sí misma se conoce.

Que beleza!
Pódese pedir máis?



                                                                                                                                     ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

martes, 18 de abril de 2017

REMUÍÑO DE LIBROS (20) "Versos para conversar", de Xoán Carlos Domínguez Alberte





TÍTULO:  Versos para conversar.


AUTOR: Xoán Carlos Domínguez Alberte.



ILUSTRACIÓNS: Pablo Rosendo


EDITORIAL: Galaxia. COLECCIÓN: Árbore.




O escritor e profesor ourensán Xoán C.Domínguez Alberte da man da editorial Galaxia, achégalles aos lectores máis novos este fermoso poemario onde se reivindica a palabra poética cantada ou dita en voz baixa, pero sempre cargada de emocións e sentimentos.

     Versos para conversar é un poemario composto por vinte e catro poemas distribuídos ao longo dos cinco apartados nos que se estrutura o libro e nos que o lector atopará as ventás polas que poder percorrer tanto a natureza humana coma a animal ou vexetal: Amizades, Voces, Brinquedos, A lúa e a nena, Soños.

Xoán Carlos Domínguez Alberte
     
     A través da súa esencia lúdica os lectores descubrirán a importancia das palabras para nomear o que gusta e o que non, para coñecer e recoñecer o mundo real e o dos soños. As  frecuentes aliteracións xunto cos paralelismos e as onomatopeas afondan no carácter de xogo á vez que dotan os poemas dun ritmo e musicalidade que convidan a ser cantados. Aínda que a reminiscencia da tradición oral está presente en moitos deles destaca sobre todo na canción de berce  Durme e repousa, na adiviña e nos trabalinguas. En definitiva, versos para conversar, xogar, pensar e soñar.
     As  expresivas e azuladas ilustracións de Pablo Rosendo están en sintonía co ton textual, dándolles vida aos diferentes personaxes do poemario.



                   
Asinando, despois da presentación do libro
                                                                                      


                                                                                                                    ALBA  PIÑEIRO                                                                                                                         

sábado, 15 de abril de 2017

ESCAPARATE POÉTICO (CI) Carlos Negro







                                           CARLOS  NEGRO  (Lalín, 1970)




Técnicas de afeitado


Carlos Negro
Unha poética de dobre folla:

suave e apurada por fóra,

pero cun gume cortante por dentro.






Sen pólvora e cun ramo de magnolias

Algúns reclaman a liberdade pró meu pobo.

Eu, en troques, esixo a tenrura pró meu sexo.







Folla de reclamacións

Eu…

que non sangro na furna das entrañas
 

Eu…

que non sinto o devalo das mareas


Eu…

que non tecín soa ninguna tea


quixera

ir camiñar descalz* polas rochas




Puntos de fuga

Sinto o útero e non son muller.

Gústame o rosa e non son gai.

Amo o fútbol e non son home.

Levo pendente e non son moza.

Odio as bonecas e non son neno.

Son feliz se me admites diferente.



 


Metáfora da metáfora (A)

O amante
nunca amosa acenos de seda.

O amante
nunca bica con bicos delicados.

O amante non ama:
é a besta dentro do labirinto.

(Aquel que escribe nos corpos con sangue.)





Presentación en Lalín


Metáfora da metáfora (B)

El tamén procura
unha linguaxe que non manque.

Un espazo neutro
de morfemas con bandeira branca.

Un lugar de encontro
en troques dun territorio ocupado.

(Unha sintaxe arredrada da guerra.)





(Do libro Masculino singular, editado por Edicións Xerais. 2016)


martes, 11 de abril de 2017

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LVII) Antonio Rubio





                     ANTONIO  RUBIO  ( El Puente del Arzobispo. Toledo, 1953)





BÚHO
(BUBO-BUBO)


Antonio Rubio
Noche de búho.
Auditorio de estrellas.
Cantante oculto.

¡Uh, uh!

Ulula, ulula
el búho solitario.
Calla la luna.

¡Uh, uh!

Ojos de sabio
relumbran en lo oscuro.
Búho sagrado.





CUCO
(CUCULUS CANORUS)


Cuco cuclillo,
taimado y pillo,
pone sus huevos
en otro nido,
por sorpresa y escondido,
cuidando de no ser visto.

Cu-cú, cu-cú.

No los cuida
ni los protege del frío.
Los olvida,
y se marcha sin ruido.

¡Hala!
¡Que los incube el vecino!

Cu-cú, cu-cú.

Pero al cuco le ha salido
un torpe imitador de su ruido:
el reloj de pared,
que hace cu-cú también
cuando pasan las horas,
igual que pasa un tren.






GORRIÓN
(PASSER DOMESTICUS)

Si digo gorrión
Fermosas ilustracións de Rebeca Luciani
ya digo pájaro.

El pájaro presente
en nuestros juegos,
saltarín, nervioso,
lugareño.

Pardo y gris,
casi labriego,
desde la cola
hasta el cuello.

Estas migajas de pan,
aquel hormiguero,
y agüita reciente de la lluvia…
¡Qué menú tan completo!

Quintaesencia de pájaro,
¡gorrión eterno!





TÓRTOLA
(STREPTOPELIA TURTUR)


Rebeca Luciani. 
Tortolica del amor,
ave mística afamada,
esposa del Cancionero
y en vuelo no fatigada.

Tortolica que ni en flor
posas, ni en la verde rama,
¿dónde aprendiste el zureo
que cantas cerca del agua?

Aguardando que mi amor
antes del alba llegara,
aprendí en la Fontefrida
arrullos de enamorada.





(Del libro Las alas del Avecedario, editado por Faktoría K de Libros. 2017)