Os “dardos poéticos” de
Versos
e aloumiños son disparos directos ao corazón para removeren as entrañas
e sacudir certas pasividades e certas compracencias mal entendidas.
Disparos, xa que logo, de palabras
convertidas en versos. Disparos de luz, de lume, de bicos, de agarimo, pero
tamén de crítica, de denuncia de todo aquilo que se converte en habitual cando
debería ser extirpado do día a día.
Martiño
Maseda é un poeta que encaixa perfectamente no espírito destes “dardos”. E
encaixa porque toda a súa poesía está ateigada de emocións. Un, que cre na
emoción como algo indisoluble da lírica, celebra cun pracer enorme os poemas de
Martiño e sente ben cerca o efecto do “dardo poético”.
Fermosísimo, emocionante, agarimoso e mil
adxectivos máis merece o poema “Os dedos da memoria” dedicado ao seu pai.
 |
| Martiño Maseda |
El mesmo explica dun xeito poeticamente
maxistral a xénese do poema:
O
lapis da vida escribindo o libro da miña xenética: de pai a fillo, as emocións
flúen como augas que xamais se enxugan, nin sequera na traumática observación
do proxenitor que se vai extinguindo coma unha folerpa de soños posta á
raxeira.
E por se fose pouco acompaña unha fotografía poética. Esas mans ,
eses dedos unidos polo fío do amor, do agarimo. Toda unha declaración de
intencións, de momentos para confesar, para dicir, para achegar sentimentos que
non dubidan en saír á luz. Mans de pai e fillo. Mans que falan en silencio e
amosan a luz dunha relación que non precisa de explicacións.
 |
| "Mans de pai e fillo" |
Un luxo, este “dardo poético”. Non
perdades nin medio verso do poema que ides ler deseguido. Non ten perda. Un
poema que aloumiña e que nos fai pensar nestes tempos de valores difusos e,
demasiadas veces, nada claros.
OS DEDOS DA MEMORIA
Por Martiño Maseda
papá, cantas xeiras levarás gravadas
en cada unha das follas brancas dos dedos
eses dedos que se pousan inmóbeis nos ríos da miña man
para transmitirme a linguaxe húmida dos devanceiros
cantas fanegas de vida bautizadas
baixo templos de orballo
onde cada pinga de suor rachaba contra a terra
e abría nela feridas de praceres inéditos
cantos pasos esquecidos
na distancia milimétrica dun suspiro
até que o solpor te vestía con sabas de sangue
e despedida
canto silencio escrito na túa fronte
que aínda hoxe me sabe ó sal das penúltimas derrotas
nas que te vin caer de xeonllos
mentres o mundo se inzaba de samargos
cantos sorrisos incendiando as pálpebras do inverno
e os exércitos da xeada rendíanse
coma gavelas de medo
ante o gume desafiante do teu bafexo
canto amor sucando as engurras da alma
cando fitas para este meu rostro sen nome
para esta estraña identidade que te vela
no silencio traumatizado da longa noite…
e, á fin, os dedos apertan a memoria
até estrullala contra as paredes do tempo
e ti, papá, desandas a verea da analepse
matricial que se deforma tras os teus pasos
estala a primavera
nos corredores da casa
onde ficará a gramática dos nosos corpos
segmentándose
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
