domingo, 4 de septiembre de 2016

DARDO POÉTICO (XXXVIII) A dolorosa sinceridade da voz de Idea Vilariño





Fun á libraría cambiar un libro que me agasallaran. Veu a miña amiga comigo. Dentro, ensinoume o que tiña pensado mercarme e que non me mercou. Cambiara de opinión.
     Pensei quedarme con el, facer o troco e todo resolto. Mais no último momento vin unha fermosa edición de Alicia no País das Marabillas e decidinme por ese.


     Daquela, volvín tras. Volvín a aquel libro que me engaiolara. Era  a Poesía completa  dunha autora uruguaia que viña lendo dende había tempo: Idea Vilariño. Non o dubidei. Merqueino eu. Sentín a felicidade do próximo, á vez que eterno. Cando cheguei á casa, non podía ser doutro xeito, xa o tiña nunha edición anterior.
     
Idea Vilariño
     Sedúceme moito a poesía desta muller que naceu en Montevideo en 1920 e morreu no ano 2009.

Hoy tengo el corazón frío y azul, / los ojos de neblina / y las manos heladas. / Ah, madre, / qué cansada estoy, / qué cansada. / Si ya no puedo más con este fardo / este fardo sombrío / que me he echado a la espalda. / Y estos que van conmigo / y que me escuchan / se miran y preguntan / ¿De qué fardo nos habla? / Ah, madre, / no sabes cómo estoy / de cansada.
     Escribía en 1941 poemas coma este e eran publicados e loados, pois unha voz nova aparecía con brillo.


     
     Idea Vilariño foi poeta, crítica literaria, compositora de cancións, tradutora e educadora. Moi nova demostrou un talento excepcional e durante a última década do século XX a súa poesía foi difundida por Europa e América.
Como en la playa virgen / dobla el viento / el leve junco verde / que dibuja / un delicado círculo en la arena / así en mí / tu recuerdo.
    
     

     Esta muller mantivo  ao longo da súa vida unha actitude discreta, o que non impediu, afortunadamente, que se a considere un dos clásicos da literatura latinoamericana.
     Voz sobria. Voz lenta, madurada. Voz tensa. Voz espida pero dunha fonda intensidade. Voz que fala de loita, de vida, pero tamén de morte. Voz que anuncia os golpes do amor. Voz de ausencia e recordo. Voz secreta. Voz fermosa.

Quiero morir.  No quiero / oír ya más campanas. / Campanas –qué metáfora- / o canto de sirena / o cuentos de hadas / cuentos del tío –vamos-. / Simplemente no quiero / no quiero oír más nada.

Idea Vilariño

     Esta recompilación da súa poesía, editada por Lumen, é unha alfaia lírica. Ler os seus versos converteuse para min, dende a primeira lectura, nunha necesidade. Un lugar ao que retornar con frecuencia. Vivín unha experiencia profunda e infinita, sen lindeiros, que me permitiu sentir a beleza da poesía auténtica, sen excesos e ateigada de referentes vitais. 

     Permanecerei por sempre na dolorosa sinceridade da súa voz.

Tanto que estuve amando
tanto tiempo
tanto que amé
que tuve
y que ya dejo
porque este mundo mío
ya no es mío
porque ahora abandono
y resigno
y me voy
y doy la espalda.




                                                                                                                                          ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO