sábado, 16 de julio de 2016

"QUÉDANOS A LUZ DA TÚA PALABRA", UN TEXTO PARA AGUSTÍN PUBLICADO NO "FARO DE VIGO"




Estaba sentado lendo fronte ao mar, cando soou o punxente son dun whatsapp. Non lle fixen moito caso. Seguín lendo e por fin decidín ler a mensaxe. Era de Noa, a miña filla, que dicía sinxelamente: “Foise Agustín”.
     
Agustín Fernández Paz

     Daquela comecei a tremer. Todo o meu interior escureceu. Xa se estaba a agardar o desenlace, pero cando o vin escrito sacudiume forte e fiquei sen forzas, abatido. Agustín, o noso prezado Agustín marchaba ben lonxe de nós para seguir escribindo máis alá das nubes, da brétema, do arco da vella..
     Deixábanos orfos.
     Logo, viñeron máis mensaxes. Chamadas. De todo.
     Unha das persoas que telefonaron foi Amaia Mauleón, de “Faro de Vigo”. Pedíame, con moito agarimo, unha primeira impresión e un texto para publicar ao día seguinte. Díxenlle que si, claro.
     Matinei. Deille voltas á cabeza. Estaba chea de sensacións difusas.


          Ao chegar á casa puxen a Beethoven (sempre me acompaña nos intres difíciles da vida) e sentei a escribir.
     E así, en quente, saíron estas liñas que reproduzo para Versos e aloumiños.

     Descansa en paz, irmán, amigo, mestre!

Compartindo sinaturas na Feira do Libro de Vigo, 2011


                              QUÉDANOS A LUZ DA TÚA PALABRA

                                                                                                            Antonio García Teijeiro


Mentres escribo estas liñas mergúllome nos derradeiros cuartetos de Beethoven para dixerir o terrible whatsapp enviado pola miña filla: “Foise Agustín”. De verdade que nese intre o vento soprou máis forte, o mar alporizouse e as nubes cubriron o sol.
     
     Non por esperado, fíxome menos dano. 
     Agustín Fernández Paz foise coas súas cartas de inverno a un lugar ignoto. Agustín, mestre, luz, man estendida. Foise a través dunha neve interminable que escurece e arrefría un día solleiro de xullo. Foise deixando ronseis de  palabras delicadas e vivas; deixando orfas a tantas persoas que o quixemos tanto. 

     Menos mal que nos queda a súa obra. Unha obra delicada, orixinal, punxente no fondo, mais elegante na forma. Agustín deitaba en cada libro, en cada conversa, en cada conferencia emocións fondas, preguntas sorprendentes e trasnsmitía unha forza verdadeiramente exemplar.
     Era moi doado querer a Agustín. Pola súa xenerosidade, pola sensación de acougo e de sentido común, pola súa innegociable ética, polo seu insubornable compromiso coa literatura, coa nosa lingua e cos seres humanos, aos que quería e aos que agasallaba tenrura dende as súas novelas e relatos. Novelas e relatos de moi variada temática. Novelas e relatos abertos, intelixentes, contidos. Novelas e relatos ateigados de claves para ampliar horizontes, para sentir que a vida ten moitas arestas e que paga a pena vivila ata o final. 

     Como fixo el, ollando de fronte, coa cabeza ben alta o que as circunstancias lle deparaban. Un exemplo máis da fortaleza dun home bo. Dun home inquedo que tanto nos deu. Dun home que fixo da literatura a razón de vivir.
     
     Sigo deixándome levar pola música de Beethoven e abro un poemario do seu amado e admirado José Ángel Valente para rematar estas liñas que non querería ter escrito. E leo:  “…Hay una luz remota, sin embargo,  / y sé que no estoy solo; / aunque después de tanto y tanto no haya / ni un solo pensamiento / capaz contra la muerte, / no estoy solo (…).
     E non, non estou só, porque queda a luz da túa palabra.

Derradeira foto con Agustín na homenaxe que se lle tributou. 2012