Que leva un na carteira? Eu, varias cousas. Entre elas,
libros.
Esta imaxe sérveme
para falar de literatura, de poesía, de música.
Nun artigo
publicado n´A Nosa Terra escribo sobre estes temas que me apaixonan. Dou pistas.
Como penso que
están vixentes a día de hoxe, rescátoo do esquecemento e doulle aire.
Se lle atopades
algún beneficio, magnífico. Se non é así, apertas grandes e outra vez será.
POESÍA NA CARTEIRA
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
Soa o piano de Art Tatum e dialoga con el o saxo de Ben Webster. Gozo coa fermosísima peza “My one and only love”. Daquela, atopo nun caderno unha tarxeta
cuns versos de Xosé Miranda do seu
libro “As cidades mergulladas”: “O
poeta/ é un mineiro/ e baixo da terra/ busca o tesouro/ que o rochedo/ encerra”.
 |
| Art Tatum |
E tanto que si. Non me deixan impasible estas verbas. E se falamos de poesía sinto que canto máis invisible, máis me gusta escribir sobre ela. Canto máis esquecida, máis preciso lembrala. Canto máis a ignoren, máis necesito poñerlle ás para que voe. Canto máis a agochen, máis desexo que vexa a luz. Cantas máis cadeas ou ferrollos lle poñan, máis chaves buscarei para liberala.
Estando nestas cavilacións, entra pola
miña ventá o gato poeta de Fran Alonso.
Ese gato a quen non lle
gustan os poemas rimbombantes , nin
os pretensiosos, nin os aburridos. Ese que “non abriu un cabo e
abriu a boca”. E o “gato poeta,
togado, sentado, xurado, pesado, entregado, flipado” di que “un bo poeta leva
sempre/ libros na maleta”.
 |
| Fran Alonso |
Deixando o de bo poeta, abro a miña carteira e dou con tres poemarios que, de seguro, lle gustarían ao gato, e moito.Por certo, este micho é o protagonista dun libro suxestivo e intelixente. Dun libro altamente recomendable: “O meu gato é un poeta”. Fran Alonso (Xerais/Sopa de libros). Unha agradable caixa de sorpresas para os que amamos a poesía. Ben, pois como dicía, reparo neses poemarios que me acompañaron ben tempo na carteira. Tres poemarios premiados en senllos certames. Un deles, de Juan Vicente Piqueras, “La hora de irse” (Ed.Hiperión). O segundo, de Francisco X. Fernández Naval, “Bater de sombras” (Espiral Maior) e o terceiro, da mesma editorial, “Neve”, escrito por Lucía Novas.
 |
| Juan Vicente Piqueras |
Leo no primeiro deles: “Yo sigo tus huellas./ Yo cruzo el desierto pisando tus pasos./Cuando llego al sitio donde me esperabas/ tú siempre te has ido y ya sólo quedan/ ascuas en la lumbre, los restos del día,/ reinos nunca vistos, tu olor recordado,/ inventado a penas (…)”.
No seu libro, Fernández Naval escribe este poema: “Constrúes o que afirmas amar/ coa arquitectura sutil/ das palabras bastardas./ As palabras, / esas pantasmas,/ en aparencia mansas”.
En “Neve” atopamos versos coma estes:
“A
tarde perdida, o clamor da fraga,/ o rechouchío./ A
chave/ sinala o círculo./ Hucha,/ viaxa ata as fontes/ do pasado./ A ave sacode as súas ás”.
 |
| Lucía Novas |
E un, que se emociona coa palabra poética cando é cálida, sente preto unha poesía directa, espida ás veces, que apunta á pel do ser humano.
Poesía viva a que conteñen estes tres poemarios.
Poesía que non se agacha, que rabuña nesa pel e deixa nela as súas pegadas, as
súas feridas. Poesía que
sacode para provocar reflexión. Poesía
que reinventa espazos humanos recoñecibles, que te sitúa, verso a verso, en
diversas direccións. Que amosa o estritamente poético.
Poesía de verdade que non xoga a facer viravoltas
e arranca as máscaras de quen se oculta na sombra da vacuidade. Poesía que fai
chiscadelos para atraer os lectores ao seu carón.
Poesía que é un pouco bruxa pero que se
instala no cotián, que se move entre a esperanza e a desesperanza.
Poesía que aloumiña e, pola contra, chega
a bater contra as rochas do corazón. Poesía que te permite respirar para
desacougarte decontino.
Poesía que sinala a miseria dos
comportamentos humanos e, tamén, intenta facer visible a luz da vida.
Poesía-imán.
Poesía-clamor. Poesía-espellismo. Poesía na epiderme.
Tres libros diferentes pero vencellados pola paixón controlada da
palabra intensa. Algo que un, como lector, agradece nos tempos que corren,
azoutados por tanta atrocidade.
 |
| Ben Webster |
Pensado e escrito todo isto coas palabras que un precisaba escribir, hoxe tiña ganas de escoitar jazz. A necesidade de música é un fervoroso estado de ánimo. Calado o Cuarteto Tatum/Webster, volvo escoitar a Abe Rábade. Soa “Campo da estrela” e, cos ollos pechados, pérdome por este fermoso tema do seu disco “Open doors”. Unha delicia musical que paga a pena saborear.
Cando remate, abrirei outra volta a
carteira e novos poemarios virán facerme
compañía.
