viernes, 11 de septiembre de 2015

"PAISAXES DO AZAR": UNHA EXPOSICIÓN DE SABAS PINTADAS POR XULIO GARCÍA RIVAS.

Xulio García Rivas diante de dúas sabas na casa do Ferreiro   (Foto de Ángel Utrera)


Hai algún tempo, o meu amigo Xulio García Rivas chamoume para dicirme que se tiña sabas vellas non fixese farrapos con elas. Díxome que as necesitaba. Que estaba a pintar nelas.
     Quedei abraiado e el comentoume as vantaxes que pintar sabas tiña, ademais de ser unha idea moi orixinal. Escoitei atento as explicacións do meu amigo e pensei que se el comentaba iso era algo que debía ter en conta.
   E así foi. Cando no seu estudio da Coruña,vin unha pintada, emocioneime. Posuía unha vida extraordinaria. Arte viva, pura maxia.
     
     Unhas datas atrás, Xulio cumpriu un dos seus soños: expoñer na súa terra natal. Así que en Borraxeiros e n´Agolada, brillaron, por fin, as sabas de Xulio García Rivas. Foron para el dous actos emocionantes. Porque, non o esquezamos, Xulio é un ser ben sensible, apracible e dunha bondade que contaxia.

     Pedinlle para Versos e aloumiños que escribise un texto sobre as súas sensacións nesa xornada inesquecible na que estivo tan ben acompañado por persoas que o queren como merece. Fíxoo con moita ilusión, como todo o que el crea.

     
     Incluímos, ademais, un documento moi fermoso: uns comentarios poéticos de Xosé Vázquez Pintor sobre algunhas das sabas expostas. Textos que levan por nome “Como unha luz”.


Con Ángel Utrera.


PAISAXES DO AZAR. Pintura sobre tea de saba.

“ O azar é un salto co que nos poñemos fóra do alcance de nós mesmos “
John Cage.

“ A maior perfección é de  aparencia  imperfecta pero a súa acción é inesgotable

Lao Tse. Tao Te King. Fragmento . XLV.

As pinturas pertencen a unha serie de obras realizadas sobre sabas . O título das obras débese a que estas sabas utiliceinas para protexer o piso do estudo das manchas e salpicaduras producidas ao pintar. Pero un día díxome a voz do azar que alí , naquelas sabas salpicadas, había Paisaxes e Xardíns que eu podería descubrir se escoitaba o misterio do seu espírito . A paisaxe xurdiu da propia pintura e dos soños xerados polos corpos que habitaron os espazos da noite incendiada de cores , beixos, amores, aloumiños,  soños, emocións, luces, claroscuros, auga, vento e treboadas nos beizos da natureza.
Foto de familia en Borraxeiros

     En todas estas pinturas o Azar é un  elemento compositivo fundamental aínda que tratase dun Azar  no que a improvisación , no sentido da música de Jazz, e a capacidade de suxerir das manchas e salpicaduras que caen aleatoriamente nas teas axudan a que os trazos  das brochas e pinceis configuren as paisaxes e xardíns  que encontro nas sabas.

Os nenos e nenas gozaron das sabas e Xulio con eles. (Foto de Ángel Utrera)

 Interésame moito a pintura sobre sabas porque, debido a que a saba carece de imprimación, a pintura seca inmediatamente permitindo sobrepintar con capas moi  leves , diluídas e gran cantidade de auga. Ademais de requirir traballar rapidamente, con espontaneidade,  e sen a posibilidade de retocar ou corrixir cunha técnica semellante á da Acuarela. Para min é determinante que a pintura se realice cun movemento  e trazo  directo para que a emoción de mente e man ao pintar  sexa a verdadeira realidade da obra  . Comparto o que nos di  o meu admirado Joan Hernández Pijuan : “ Mis cuadros son golpes de emoción :  ¡ Paf…. Y se acabó! “. Tamén quero mencionar aquí, xa posto a facer citas de amores pictóricos a Caspar David Friedrich : “ A tarefa do paisaxista non  é a fiel representación  do aire, da auga, das rochas e das árbores  senón que é a súa alma , o seu sentimento o que ten que reflectirse “. Friedrich xunto con Turner son , dos pintores europeos , os que teñen un concepto da paisaxe máis semellante ao espírito da Estética Taoísta.
Presentación. Fernán Vello, Xulio, Pepe Cáccamo e Vázquez Pintor. (Foto de Ángel Utrera)
                                                                                          
     A Exposición realizouse en Agolada e Borraxeiros  porque me pareceron  dous dos espazos que mellor encaixaban co espírito destas pinturas sobre saba, como  me dicía  Alicia que sempre me falaba do ben que quedarían estas sabas nos Pendellos e Borraxeiros.  A Casa do Ferreiro dentro do recinto dos Pendellos posúe  un encanto intimista e máxico, ademais de ser a Casa máis fermosa dos Pendellos que foi restaurada con   sensibilidade e respecto a construción orixinal. O local da Asociación Nós de Borraxeiros , no meu lugar natal  da Guillerma,  foi anteriormente sede do Concello de Agolada e posteriormente escola á que asistín de neno sendo a mestra a miña tia Adela. Quero destacar  a axuda na montaxe da exposición de Anxo Barreiro, do meu fillo Xavier  e dos meus curmáns  Agapito   e  Xosé Luis.


A Asociación Nós  de Borraxeiros está dirixida por Marga Negro e Sonia López,  unhas mozas  que están realizando xunto co seu equipo un traballo admirable organizando durante todo o ano actividades de moito interese cultural para os veciños da parroquia de Borraxeiros . 
Xulio entre Sonia López e Marga Negro.

Estes dous espazos teñen para mín un grande valor emotivo. Se “a infancia é  a patria do home” ( Rilke ) estes lugares, especialmente Borraxeiros, son a miña verdadeira patria.
O día 12 de Agosto presentouse a exposición na Casa do Ferreiro coincidindo coa   Feira Tradicional do 12 en Agolada e dentro da celebración da XIX Feira de Artesanía organizada polo Concello e coordinada por Inma Galego.
Intervención de Miguel Anxo Fernán Vello. (Foto de Ángel Utrera)

No acto de presentación participaron os meus queridos e admirados Xosé María Álvarez Cáccamo, Miguel Anxo Fernán Vello e Xosé Vázquez Pintor.  A continuación dirixímonos cara a Borraxeiros, que está a só catro kilometros  de Agolada. Alí no espazo da antiga escola e rodeado da miña familia e dos veciños de Borraxeiros vivín o momento de máis fonda emoción. Xosé Vázquez Pintor deu lectura a un poema que lle dedicou a Alicia miña compañeira no camiño da Arte e da Vida, que xa non está con nós. A Pintor tamén lle custou dar cabo á lectura e non puido conter algunhas bágoas. Démonos un grande abrazo como irmáns que somos da Terra do Medio.  
Para completar o día  fixemos unha pequena xira turística. Visitamos o Pazo de Borraxeiros (s.XVII)   e a Igrexa de Ventosa (S.XIII) na que puidemos admirar un baldaquino con unha marabillosa colección de escultura. Xornada inesquecible chea de intensas emocións para gardar na memoria e no corazón para sempre.

                                                                                     Xulio García Rivas


Xosé Vázquez Pintor na presentación. (Foto de Ángel Utrera)

                


                         "Coma unha luz".  Xosé Vázquez Pintor




1.   Coma unha luz, como unha matria en pétalos do amor en alza, para que eu soñe  en parte cos algúres da mañá  cediña, sempre (XARDÍN DO AZAR ).



2.   A cor da terrabarro e as esencias da vida en aturuxo coma fíos de raíz e pranta cara as cumes do finito que me agarda feliz.(XARDÍN DE CAMELIAS ).



3.   A vertical da liña permanente e azul o agarimo mailo xeito de soñar os cumes da esperanza.( ÁRBORE II )



4.   A bidueira preta vai en obra cara aos cumes de benvida: informe e corredor das tantas permanencias. ( ÁRBORE  )




5.   As cores do vagar e da frieira  cando o gris agarda para que a nube baixe e sermos Gallaecia no profundo da benvida que senta en xove de mil anos. Sempre. (PAISAXE )




6.   No corredor da lúa  desce o azul para que a flor da vida   espelle dende o profundo das distancias. As cores da noite en luz vermella e punto branco.( A LÚA CON FLOR PARA LAOTSÉ ).