Púxomo na man unha
amiga que quero moito. Díxome que o lese. A ela gustoulle e quería compartilo
comigo. “Se che gusta podes poñer algo no blog” engadiu.
Dixen que á miña amiga
lle gustara. Unha vez lido, teño que afirmar que non me estraña nada. A min,
tamén. E moito.
No ahogar pescado ni comerlo sentimentalmente (Ed. Elvira.2014), que así se chama este libro, é o
primeiro poemario de Patricia Meira,
nacida en Monforte e que vive en Vigo dende hai un tempo. Filóloga e educadora
social, Patricia é unha apaixonada do teatro onde participa activamente como
actriz, directora a guionista. Escribe e le poesía (ben se lle nota) dende que
ten conciencia e é membro,dende hai uns anos, da revista e grupo poético Formas Diversas.
Non vou facer
crítica ningunha, pois eu non son crítico. Simplemente quero dicir que este
poemario me impactou. E non só me impactou senón que me emocionou.
E fíxoo xa dende
os dous primeiros versos:
No quiero encender la calefacción hasta reventar de calor, /ya
sabes cómo soy. Sabes que vivo la vida descompensada…
e cada vez que lía e lía poemas fun descubrindo un tecido poético
sólido e directo, sen contemplacións que me enganchaba máis e máis:
(…) Esta noche no voy
a morir.
Aún me queda por
amar a todos los poetas y desviar esta soberbia hacia un centro comercial bajo
cero (…)
 |
| Patricia Meira na presentación do poemario |
No ahogar pescado
ni comerlo sentimentalmente é un poemario no que a autora íspese e faino dunha maneira
crúa mais chea de mensaxes sen filigranas poéticas.
Versos mollados na chuvia dos sentimentos máis fondos que
desexa expresar por necesidade.:
(…) Pronto se me
empezaron a notar las costillas de tanto vomitar a un dios que me resecaba por
dentro y se carcajeaba con fuerza mientras se me iba la vida por entre mis
dedos diminutos y gordos (…)
Poesía dura.
Poesía que sacode. Poesía que non deixa indiferente. Poesía, poesía.
Vuelvo a casa
con los zapatos
cansados,
cercenada de tu
exigencia
de tu ambición hacia
la persona que yo no soy (…)
Un poemario que
vén sendo unha viaxe polos momentos dunha vida, pola traxicomedia do cotián:
(…) En aquellas
tardes, nada movía el silencio, amanecíamos ya con las uñas renegridas a estas
horas, buscando puertas:
exit
salida
sortie.
Atravesadas las
murallas, los vendavales de polvo y ser desierto en un oído (…)
Verbos como
atravesar, abrir, acabar, lamentar, escapar, desconcertar, poder, arrasar e
tantos outros marcan un poemario que te engole:
(…) Yo soy una
persona de habla izquierda y de antítesis en el cerebro (…)
 |
| Patricia Meira |
Un poemario que che
fai recoñecer as esquinas das persoas que pululan pola vida, ese espazo
atemporal no que vive a poeta.
Xa dixen que non
son crítico.
Pero debo confesar
que estes versos me emocionaron; fixeron que me detivese no esqueleto das
imaxes, na fisonomía das palabras, na agulla punxente do diálogo entre as
ilustracións inquietantes de Edson
Fernández e da ironía, o humor negro do discurso poético de Patricia Meira.
Un poemario do que
gocei enormemente.
Un poemario que me
abriu ventanas cara a uns espazos habitados por respiracións ásperas, a ruídos
covertidos en rabuñaduras íntimas e a sentir que me chaman “a golpes de soliloquio,/que
pronuncian mal mi nombre” pero que non son quen de que lles diga adeus.
Pura expresión
poética, desgarrada, descarada, ateigada de escepticismo, pero capaz de
converter a dura realidade en emocion literaria. Poemas que roen no máis fondo
do lector entregado á poesía sen aditamentos inútiles.
Neste poemario
nada é superfluo.
Este poemario é un
doloroso pracer.
ANTONIO GARCÍA
TEIJEIRO
