domingo, 5 de julio de 2015

DARDO POÉTICO (XXII) Descubrindo a Roberto Alifano



Non o coñecía de nada, pero como me encanta revolver nas librarías na sección de poesía, rara vez non atopas sorpresas que ilusionen. Esta, que vos conto deseguido, foi unha delas.
   
   Non sabía quen era Roberto Alifano. Abrín o libro Sueño que sueñas y otros poemas  e axiña fiquei seducido polos seus versos. Vin, ademais, que tiña un prólogo de Jorge Luis Borges. Non era unha mala carta de presentación.
  
   
Roberto Alifano
   

   Na páxina 16 lin o poema seguinte:

Soñó un sueño
en el que  soñó que se moría
y cuando despertó del sueño
estaba muerto.


   E así un conxunto de poemas curtos, en que repite dun xeito obsesivo o substantivo sueño e o verbo soñar.
   
   Intentei saber máis cousas de Alifano.
   
Borges e Neruda
   E souben que naceu en 1943 no oeste da provincia de Bos Aires, que foi amigo persoal de Pablo Neruda, que tiña amizade e colaborou con Borges (con quen traduciu a poesía de Hermann Hesse ou a Stevenson) e que dende 1988 dirixe a revista literaria Proa.

E, ao pasar algunhas follas, lin algo diferente:


Quebrada ya la vela,
XULIO GARCÍA RIVAS. "Xardín XXI". Acuarela sobre papel.
a despecho del mar y la tormenta,
emerges del naufragio
y crujen las maderas derrotadas.

A merced de las olas,
librado a tu destino solitario,
¿en dónde refugiarte
si apenas ya resistes los embates?

A la sombra de nada,
el ayer y el mañana es este ahora
con lágrimas y duelos
y espantos y fatigas.

Oh, abismo fiero airado,
en arduo traspasar del horizonte
cuánta espalda del mundo.

Si ya calmas las aguas
en soplos de porfía
¿qué viento llevará tu nave a puerto?

   
   A súa obra poética, traducida a diversos idiomas, inclúe títulos como Solo para mayores, Sueño que sueña, Cantos al amor maravilloso, Los números, El guardián de la luna, Alifano poesías e Existencia.



   E volvo ler, dentro da súa poesía amorosa, o Canto primero:

Amor mío, si todo lo que amamos
se va junto a la brisa,
soñemos con los pájaros que emigarn
XULIO GARCÍA RIVAS. "Árbore sobre a néboa. Vilar".
entre el día y la noche
hacia nidos lejanos sin distancias
donde el sol no reclame nuestras nuestras sombras.

Muy leves en la lluvia,
felices y abrasados al asombro,
los árboles no viajan
sino con el murmullo de sus hojas
o el vagar de semillas
y recorren instantes
que la luna y el viento celebran sobre el mar.

Y nosotros, amor,
alejados del tiempo para siempre,
mezclados a una nube
volaremos entonces sin retorno,
unidos como cielos en el agua
con la antigua ilusión en nuestros labios
y esa dulce palabra repetida,
diciéndonos por siempre “nos amamos”.

   
    Non me estraña ler que Roberto Alifano é unha das voces fundamentais da poesía arxentina contemporánea. Este libro, unha boa mostra da súa obra, editado por Renacimiento, demostra esta afirmación e permite coñecer os distintos rexistros dunha voz excepcional.
   
Borges e Alifano

Leo os seus Versos negros e escribo aquí os números 1 e 5:

                            1)

X. G. R. "Xardín VII" Acuarela sobre papel.
Tal vez la vida es sólo espejismo
Tal vez la muerte es una impertinencia
Una bala perdida en busca de su blanco
Que no respeta a dios ni a la belleza

                            5)

Mis argumentos quizá no son genuinos
Las balas de fogueo sólo meten barullo
Pero Artaud tenía razón: la institución
Literatura es una cloaca pestilente.

   
   E así vou perdéndome e gozando polos carreiros poéticos dun autor que antonte non coñecía (malia as moitas distincións que lle foron outorgadas) e hoxe o poemario- antoloxía Sueño que sueña y otros poemas dorme encol da mesiña de noite, sempre disposto para deterrme nas secretas e preciosas posibilidades que me ofrece.
   
   Unha verdadeira e feliz descuberta.


                                                                                                            ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO