domingo, 31 de mayo de 2015

"A DELGADA LIÑA DA ESPERANZA", UN TEXTO DE ARMANDO REQUEIXO, QUE PERMITE UNHA LECTURA PLENA DE "DETRÁS DEL HORIZONTE".

   
Edurne Baines, a editora, presenta os compoñentes da mesa.
 Foi un pracer compartir a presentación de “Detrás del horizonte” en Compostela con Armando Requeixo, un dos críticos máis prestixiosos da nosa literatura.
     
     Un crítico que, ademais, non só non trivializa a LIX, senón que a ten en alta estima.
     
     Nos tempos que corren é para valorar a visión de persoas coma el,que levan ben tempo pescudando entre os moitos títulos literarios que aparecen en Galicia. Persoas necesarias no sistema literario galego que aluman e nos falan das luces e das sombras do que se escribe neste noso país.
     
     E, entre esas numerosas obras,  Armando non baixa o listón nas súas reseñas, cando se trata de comentar os libros dirixidos aos mozos e cativos.  É de agradecer que sexa así, porque aínda hai demasiada xente que intenta menosprezar a literatura infanto-xuvenil.
     
     Na  prestixiosa libraría Couceiro Armando Requeixo falou de “Detrás del horizonte” con agarimo, sen perder de vista a edición orixinal  en galego, “Trala liña do horizonte”, e salientando os valores que, ao seu xuízo, contén esta obra.

      Coa súa xenerosidade habitual, Armando Requeixo enviou para ser publicado en Versos e aloumiños  o texto completo da presentación. Un texto fermoso, intelixente, cheo de pistas literarias para un maior gozo dos lectores e lectoras que se acheguen a esta historia.
     
     A continuación podedes ler as palabras de Armando Requeixo.

     
     Sobran os comentarios.

Armando Requeixo fala de "Detrás del horizonte".




A delgada liña da esperanza

                                                             Armando Requeixo

Detrás del horizonte é unha pedra angular, unha pedra base. Na estesa e dilatada obra de Antonio García Teijeiro este título funciona como un miliario, unha marca do camiño a partir da cal se referencia moita outra da súa produción. Dalgunha maneira, na escrita deste autor vigués houbo un antes e un despois deste libro. E non sen razón.
            
     A narración publicouse por vez primeira en galego, no ano 2002. O título daquela edición orixinal foi Trala liña do horizonte e inseriuse no catálogo de Edelvives-Tambre, concretamente na súa Colección Catavento, serie na que tamén apareceron textos de Paco Martín, Paula Carballeira ou Xosé Manuel Martínez Oca, entre outros.
            
     
Esgotado hai tempo, o libro volve ver a luz agora da man de Belagua, nunha edición traducida ao castelán por Alba Piñeiro Estévez e revisada polo propio autor. Entre os notables cambios que se operaron nesta nova entrega cómpre salientar a inclusión de fotografías de Ricardo Grobas tiradas durante o transcurso dunha operación de axuda humanitaria en Albania liderada por Nacións Unidas en 1997. Estas instantáneas substitúen as ilustracións que Andrés Meixide dispuxera na edición galega, acentuando o diálogo entre as imaxes e o texto e retroalimentando ambos os discursos, pois García Teijeiro realizou intelixentes modificacións no texto de partida para a máis sólida integración no relato conxunto dos materiais de Grobas.
            
     A obra que no 2002 se abría cunha dedicatoria que rezaba “A Susi, Antón e Noa. A Alba, a miña amiga. Todos están comigo trala liña do horizonte” veu agora como se sumaban outros nomes queridos a García Teijeiro: os de Libby e Erin, tamén o do escritor Alfredo Gómez Cerdá, quen tanto animou o autor para que dese ao prelo esta nova edición, que mantén as citas cabezaleiras de persoas do mundo da literatura e da música unhas si e outras non; as que agora figuran son: Mario Benedetti, Manuel María, Silvio Rodríguez, Miguel Hernández, Ismael Serrano, Bob Dylan, Martin Monestier e José Agustín Goytisolo, incluíndose tamén a testemuña dunha rapaza vítima dos horrores da guerra.
           
Ricardo Grobas, autor das fotografías de "Detrás del horizonte".
 
     Esta tradución ao castelán engade unha breve “Nota del autor” na que dá razón da obra e o do seu sentido e advirte que non é “un libro amable”, pero si “un libro tierno y duro. Poético. Necesario. Un libro por el que circula, pese a todo, la esperanza. Una esperanza que sirve a algunos de sus personajes para vivir y mirar, a lo lejos, detrás del horizonte”.
            
     Un último paratexto antecede o relato: a reprodución dos artigos 38 e 39 da Convención sobre os Dereitos do Neno aprobada pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas o 20 de novembro de 1989, articulado que xa figuraba tamén na edición galega.
            

     Argumentalmente a obra presenta un narrador en terceira persoa que relata a fuxida dun mozo soldado quen, non podendo aturar máis nas entrañas da guerra, escapa desta loucura colectiva para refuxirase nunha casa pequena e abandonada. Alí atopa unha carpeta de cartón azul cunha serie de follas escritas e prendidas por uns clips a uns recortes de xornal con fotografías de guerra, que comeza a ler. Así, nas seguintes páxinas, a voz do narrador, que aparece en letra cursiva e se vai centrar na acción e descrición do estado de ánimo do soldado, vai alternar coa lectura das citadas historias, que se reproducen a modo de capítulos independentes. Trátase dun conxunto de dezanove historias protagonizadas por nenos danados física e psicoloxicamente pola guerra, nas que o asolagan todo os sentimentos de dor, de pánico, de tristura. Neste ambiente tan desolador, recreado por medio dunha prosa acentuadamente poética que mesmo incorpora versos á narración, ábrese ao final unha luz de esperanza, unha procura alén do horizonte inmediato, da anguria dun vivir baixo a chuvia dos morteiros, unha luz ao futuro nun tempo e un espazo de irmandade que deixe atrás o pesadelo das armas e os conflitos.
            
     Como se bota a ver, é esta unha obra descritiva sobre a guerra e a súa incoherencia vista a través dos ollos dos nenos, unha novela na que se narran situacións dramáticas de momentos bélicos puntuais en dezanove flashes ou microrrelatos que son, dalgunha maneira, testemuña da impotencia perante tanto odio, destrución e guerra. Dezanove fotografías de rexeitamento e visceralidade, de tenrura narrativa e compromiso para desterrar a dor e o sufrimento, para sensibilizar ante o horror e desbotar a indiferenza. Historias buriladas cunha prosa ben harmonizada, depurada, directa, sen adornos gratuítos e que se serve estruturalmente do recurso do manuscrito atopado, de longa tradición literaria, mais que deixa transparentar tamén as influencias cinematográficas; poño por caso, a célebre A delgada liña vermella (The Thin Red Line), que García Teijeiro admirou, sobre todo, na versión de Terrence Malick.

            

     En Detrás del horizonte García Teijeiro idea dezanove desacougantes epifanías sobre a barbarie bélica. Un papaventos fuxidío aos ollos dun neno que acaba resultando ser un bombardeiro mortífero; a reclusión nun campo de concentración dun mozo que se evade da súa gris existencia debuxando nas paredes con xices de cor; un neno que, cheo de carraxe e desesperación, vence a amargura guindando pedras aos tanques de ocupación; nenos e maiores escapando da morte nun éxodo imposible; inocentes medos dos contos infantís que cobran forma na dureza terrible das armas; xentes que, cal procesión de formigas, foxen do exterminio; unha nena que, asolagada pola impotencia, propina pancadas aos panzer destrutores; unha mina antipersoal que augura a proximidade debeladora da guerra; unha bomba que vén romper a tranquilidade dunha aldea remota e pacífica; a tristura inmensa dun campo de refuxiados; a desolación dun pai que ve morrer o fillo entre os brazos malia estar agochado tras as trincheiras; a tolemia da mocidade que se ve obrigada a participar nunha guerra na que non cre; a tímida esperanza de tres nenos que xogan ao balón entre cascallos, tentando recompor unha normalidade que non existe entre tanto síntoma de destrución; o afogo dun neno que perde o seu ceo de cores e formas ideais mudado nun campo de morte polo que sobrevoan, cal paxaros mortíferos, avións de guerra; o alistamento absurdo ao que os confrontamentos armados obrigan, esgazando familias e vidas; a loita pola supervivencia dos que, coas mans, tentan inutilmente frear as máquinas de guerra invasoras; a fuxida para salvar a vida entre os bombardeos e a xenerosidade dunha nai que se sacrifica para librar os fillos; a cruel realidade que substitúe os inconscientes xogos dos nenos pola oufegante masacre ordenada polos señores da guerra. Velaí os fotogramas cos que Detrás del horizonte amosa, con toda fereza, o horror e a destrución que sobreveñen tras cada guerra. Historias coas que García Teijeiro se afirma nunha mensaxe pacifista, liña esta que xa abrira moito antes en obras precedentes (aí o está, por exemplo, o tan próximo polos temas e sensibilidade O que ven os ollos dos nenos, 2000), mais que ten neste libro unha concreción dunha contundencia dificilmente superable.
            

     Alén do dito, a liricidade da súa prosa, o xogo sinestésico e metafórico dos períodos e o esencializado sucederse dos sintagmas fan de Detrás del horizonte un texto de alto valor literario, no que o continente foi coidado tanto coma o contido, véndose todo orquestrado nunha intelixente estrutura enmarcada que non só dá unidade ao conxunto, senón que serve de pautado climático ao decorrer das historias.
            
     Non quero rematar sen chamar a atención sobre o coidado labor de tradución levado a cabo por Alba Piñeiro. Quen lea estas páxinas atoparase cunha fluencia idiomática agradecida, onde todo vai de seu e o propio relato pide as palabras que a tradutora sabe darlle. A competencia demostrada de Alba Piñeiro consegue amosarnos o máis xenuíno Antonio García Teijeiro nunha segunda lingua que é tamén, para ambos os dous, lingua de escrita e de expresión.
            

      Se ao anterior sumamos a forza das imaxes en branco e negro de Ricardo Grobas, esa súa habelencia para captar coa cámara todo un mundo avolto que se desangra e esfarela no caos pero que, asemade, é quen de non perder o sorriso e confiar nun futuro esperanzado, teremos un poderoso conxunto de razóns para entender por que Detrás del horizonte é unha certeira aposta editorial de Belagua, que se honra engadindo ao seu catálogo o nome de Antonio García Teijeiro, a quen edita con dignidade e feitío que non poden menos que aplaudirse.
            
     Sexan, pois, parabéns tanto a Antonio García Teijeiro por este Detrás del horizonte como a todos os que, dunha ou doutra maneira, axudaron a volver a pór en circulación unha obra que moito merecía abrirse a novas fronteiras, a novos horizontes, sempre alén.


Fotografía de Ricardo Grobas.

viernes, 29 de mayo de 2015

AS "VIVENCIAS" DE PACO IBÁÑEZ, O SÁBADO DÍA 30 en VIGO.

Un verdadeiro luxo contar coas "Vivencias" de Paco Ibáñez en Vigo.
Malia a negativa do alcalde Vigo a recibirnos para falar do tema, o trobador máis importante deste país dará o seu concerto no Teatro García Barbón (non son quen de chamalo doutro xeito) este sábado día 30 de maio.

E Paco vai cantar en galego. 
Interpretará tres cancións sobre poemas de Antonio García Teijeiro e o fermosísimo poema "Chove" de Celso Emilio Ferreiro.

Unha honra que este home, que abriu as portas da poesía a varias xeracións (e segue con elas abertas), cante no noso idioma.

Paco Ibáñez fará un percorrido por toda a súa obra, tan extensa como exquisita.
 Cincuenta anos de vida activa coa guitarra nas mans contémplano e demostra, día a día, que as súas cancións posúen unha vixencia infinita.

Cumpridos os oitenta anos mantén a independencia de sempre e consegue chegar aos corazóns de persoas de todas as idades. As cancións de Paco Ibáñez soan por moitas escolas e son unha canle impprescindible para achegar a poesía ao alumnado. 

É un artista necesario.
É un home sen par.



O mércores, 27 de maio, o xornalista Jorge Lamas facíalle para "La Voz de Galicia" a seguinte entrevista.




Esta é a canción que Paco Ibáñez quere compartir co público asistente ao concerto.


Fermosísima a pintura, esa pomba multicolor, que Xulio García Rivas  creou para este acontecemento.

miércoles, 27 de mayo de 2015

O XORNALISTA J.A. OTERO RICART ESCRIBE NO "FARO DE VIGO" sobre "DETRÁS DEL HORIZONTE " de Antonio García Teijeiro.

Fotografía da cuberta: Ricardo Grobas.


No suplemento  de arte, literatura, cine, teatro, música e cómic, "El sábado", o FARO DE VIGO publica unha crítica do libro Detrás del horizonte, de Antonio García Teijeiro.
     
     O seu autor, J.A. Otero Ricart, salienta que este libro dá voz aos máis débiles e inocentes fronte ao horror da guerra.
     Engade, ademais, que Detrás del horizonte é unha reflexión sobre o destino dos conflitos bélicos dende a tenra ollada dos cativos.

     Reproducimos embaixo o texto completo tal como apareceu no xornal o día 23 de maio pasado.






     

domingo, 24 de mayo de 2015

"Quíxose con primor e feitura", UNHA HOMENAXE A XOSÉ FILGUEIRA VALVERDE, NOS "CADERNOS RAMÓN PIÑEIRO".

     

Acabo de recibir, con gran pracer, o último número , o XXXI, dos Cadernos Ramón Piñeiro, que edita  o Centro Ramón Piñeiro  para a Investigación en Humanidades en colaboración coa Xunta de Galicia.

     Non me cansarei de loar o inmenso labor que esta institución está a realizar para achegar aos estudosos, investigadores e demais preocupados por estes temas traballos de grande interese no eido da cultura galega, en especial da literatura.

     Este tomo que vén de saír está dedicado monograficamente á figura do profesor Filgueira Valverde.
Quíxose con primor e feitura é o título desta homenaxe que se lle fai ao eximio polígrafo a quen se lle dedicou este ano o Día das Letras Galegas.

     Máis de vinte e cinco artigos asinados por autores e autoras galegos, que intentan dar a coñecer polo miúdo a personalidade, a obra e os avatares ideolóxicos de Filgueira. Que escriben sobre as distintas facetas das traxectorias intelectual e humana dun  home controvertido polo seu pasado franquista, pero que exerceu como galeguista sincero ao longo da súa existencia.

   O profesor Luís Cochón inicia este traballo, tras un poema de Arcadio López-Casanova, cunha interesantísima Miscelánea introdutoria na que afirma que Xosé Filgueira Valverde tiña como primeiro labor o feito de ser profesor, sempre. Que nunca se negou a ir cando o chamaron a moi diversos foros, ben fose a Universidade, a Academia, o Padre Sarmiento, casas de cultura, ateneos, asociacións culturais ou asociacións de veciños. E fala da década dos cincuenta no que no país había unha ditadura, que Filgueira era home de situación, mentres que a súa familia era de esquerdas. Malia iso, Cochón amou decote o recordo do Filgueira profesor como unha figura sabia, memoriosa, cabal, intelixente de primeira orde que “convertía o arduo en algo de toda sinxeleza”.
 
Xosé  Filgueira  Valverde
     
     Neste voluminoso libro de máis de catrocentas cincuenta páxinas, atopamos   artigos dun interese incuestionable nos que se tratan as múltiples actividades que o “vello profesor” abordou ao longo da súa vida, como a súa visión de Rosalía, a reformulación da identidade galega, a xeira nacionalista (1920-1936), o seu labor coma investigador e divulgador do feito trobadoresco, a súa tentativa teatral cunha farsa para rapaces (Agromar), os estudos que levou a cabo da épica galego-portuguesa, a súa tarefa científica, a poética e a poesía das 6 canciones de mar in modo antico. Salienta Basilio Losada a importancia de Adral (Adrais ou Adrales como a don Xosé lle gustaba dicir),cuxos volumes  foron para Filgueira Valverde, segundo el mesmo aclarou, “un espello de min e un froito do meu lecer”.
     
     
Poema de Arcadio López-Casanova, incluído no volume.

     Hai referencias epistolares, vivencias  cabo del, legados seus (os cantores do instituto), a súa rica presenza no Padre Sarmiento, o feito de ser procurador en Cortes, a historia da arte galega,o seu papel na creación do Consello da Cultura Galega, o seu labor no Museo de Pontevedra, o seu achegamento a Camões e ás Cantigas de Santa María.
     
     Vinte e nove artigos de 32 autores: musicólogos, xornalistas, científicos, médicos, estudosos, críticos, poetas e profesores que tentan explicar  (e conseguen) a magnitude da obra intelectual de Xosé Filgueira Valverde (1906-1996), pontevedrés ilustre, posuidor dunha obra case inabarcable en tantos e tantos eidos nos que traballou.
     
Debuxo de Filgueira Valverde trazado por Castelao.
     
     Como se afirma nunha nota de edición desta homenaxe, “quédanos tanto por saber sobre a biografía persoal do autor, o talante, a pulsión. Quen foi en definitiva, na intimidade de si propio, o eu máis verdadeiro. Saber quen estaba no fondo irredutible cada vez que Filgueira dicía ou escribía ou facía na soidade do decidir”.
     
     Sexa como for, estamos diante dun volume rico e poliédrico que nos abre o mundo de Filgueira Valverde, dende a visión de quen o quixeron, valoraron, estiveron nalgún momento preto del, interesoulles por motivos varios e conformaron un traballo certamente modélico.
     
     Para todos, benzón.


                                                                                                                           ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO

PARABÉNS, BOB, NO TEU 74 ANIVERSARIO!!!


BOB  DYLAN

BOB DYLAN, o mestre, o trobador cheo de inquedanzas, o poeta, o que segue a rachar moldes establecidos, un dos músicos con maior influencia da historia da música, cumpre hoxe, día 24 de maio, 74 anos.

     
     PACO IBÁÑEZ, que cumpriu 80 o ano pasado, creou unha letra (e unha música) para que lle cantásemos no concerto de aniversario.


Obama condecora a Dylan.
En galego di así:

FELIZ ANIVERSARIO,
PARABÉNS PARA TI.
QUE CUMPRAS MIL ANOS
E QUE SEXAS FELIZ!


     Dende Versos e aloumiños queremos felicitar ao de Duluth, para que cumpra eses mil anos que di a felicitación creada por Paco.

E o 6 de xullo, en Madrid, gozaremos unha vez máis coa súa música.

Parabéns, Bob!




Bob Dylan canta a canción "Restless farewell" do seu disco "Shadows in the night", no que homenaxea a Frank Sinatra.



viernes, 22 de mayo de 2015

"QUEDA LA MÚSICA" na LISTA de HONRA da revista CLIJ.





     A  revista de literatura infantil e xuvenil  CLIJ  vén de  publicar no  número de maio-xuño a Lista de Honra do ano 2014.
    
     Cada ano aparece esta prestixiosa  lista co obxecto de facilitar a selección de bos libros, sobre todo aos profesores e bibliotecarios, pero tamén a pais e nais, estudosos e interesados na LIX.
     
     Por bandas de idade, reflicten, a xuízo dos membros de redacción de CLIJ, os mellores libros tanto de ficción como coma de coñecementos, cómic, agasallo e ensaio.
     

     
     No apartado  de literatura, para nenos e nenas de 8 a 10 anos, figura o poemario de Antonio García Teijeiro,  QUEDA   LA  MÚSICA ,  poemario editado por Amigos de papel  e ilustrado por Tesa González.
    


     En distintos banzos de idade aparecen nomes de escritores e escritoras galegos coma Fina Casalderrey, Francisco Castro, Gloria Sánchez, Agustín Fernández Paz, Antonio Manuel Fraga, Pinto & Chinto ou Rosa Aneiros compartindo espazos salientables con clásicos coma Mark Twain, Maurice Sendak, Gianni Rodari, Astrid Lindgren, Ana María Matute  ou  Tomi Ungerer  ou con prestixiosos autores  do estado coma Carme Riera, Jordi Sierra i Fabra, Rodríguez Almodóvar, Mónica Rodríguez, Joana Raspall e Carlos Reviejo, entre outros.


                      Ver vídeo promocional do poemario.




jueves, 21 de mayo de 2015

POLAS SÚAS OBRAS LEMBRARÉMOLOS / AS ( 6 ) María do Carme Kruckenberg




                                 María do Carme  Kruckenberg  ( 1926 - 2015 )




UN fondo de lúa aloumiña a mágoa
dos campos baleiros na anoitecida.
Rumor, e canto adormecido do río
choutando entre os penedos e campos de millo.
Eu ando, camiño caladamente
polos vieiros todos desta terra miña
que tanto amo.
Apartada e omitida doutros prantos
vou tras a rula e o xílgaro,
vou tras a música das rompentes
que acalan os meus gritos.
Tras a brétema das silandeiras praias...
Soa, sen máis compañeira ca soidade.



PRESENCIA outa, Rosalía.
Preto do río, no monte...
na alma miña.
Na alma miña
a túa voz doente,
e ti...
Lonxe na morte, Rosalía.
  

martes, 19 de mayo de 2015

LITERATURA SEN ADXECTIVOS: FINA CASALDERREY E FRAN ALONSO.



Acabo de ler dous libros que me encantaron. Dous libros de dúas persoas que quero e admiro: Fina Casalderrey e Fran Alonso. Dous libros diferentes, un infantil e o outro sen idade definida: un dos chamados libros fonteirizos.

     Dous libros que demostran a altura da nosa  LIX, ese “subxénero”, termo que algunhas persoas seguen a utilizar despectivamente (si, cun certo desprezo!) para referírense á literatura que se escribe dirixida aos nenos e nenas e á mocidade.

     Historia da bicicleta dun home lagarto (Sopa de libros) e Silencio  (Fóra de xogo), que así se chaman estas interesantes historias editadas por Xerais, indican que o nivel da nosa narrativa infanto-xuvenil, non decae e que apunta sempre a novos temas, novas formas e que coida o seu discurso literario tanto no aspecto lingüístico coma no formal.
Fina Casalderrey

     Fina Casalderrey narra cun agarimo cara aos lectores coma poucas persoas o fan. De aí -e da súa mestría- que os seus libros cheguen con facilidade aos receptores. Sensibilidade, gusto pola beleza, rexistro directo e misterio son algunhas das características das súas historias.
     Fina chega directamente ao corazón de quen a le.

     E en Historia da bicicleta dun home lagarto repítense estes rasgos característicos da súa obra.  
     Mundo, un neno espelido, vital, dinámico ten os ollos ben abertos á realidade que o rodea. O que non acerta a comprender é a misteriosa desaparición do seu pai. Decátase de que ao seu redor o medo tingue os rostros dos veciños, a súa nai viste de negro e hai algo no ambiente que pesa demasiado. El non desanima e ten os ollos abertos ao que sucede. Fica abraiado cando ve uns homes que colocan madeiros ben altos, mastros xigantes de telefonía. Fascínano e pensa que son homes lagarto ao velos gabeando por eles.

      Fina Casalderrey vai desenvolvendo neste relato o ambiente nun tempo (os anos trinta), nunha época dura da historia deste país. A situación social, como quen non quere a cousa, queda retratada con elegancia e sinxeleza. A min emocionoume o clima que consegue. Hai pasaxes acedas moi ben contadas. Fala da guerra civil sen estridencias. Está aí, envólveo todo, pero describe a situación cunha naturalidade que engaiola.
Un libro recomendable sen ningunha dúbida que conta cunhas ilustracións vivas e expresivas de Laura Súa Campo.
Na presentación de "A bicicleta dun home lagarto" no Museo de Pontevedra.

     Silencio, de Fran Alonso, vén sendo a expresión escura, chea de desacougo da sociedade que nos está tocando vivir.
      Unha narración que parte das vivencias dun xornalista galego, incómodo ao poder e castigado por este  marcha a Madrid na busca dun traballo. Unha atmosfera lúgubre, que xa comeza co aluguer dun piso vello e enigmático, envolve todo o relato.
     En primeiro lugar, as reaccións dos vellos compañeiros de estudos supoñen unha decepción para o protagonista. Logo, as portas están pechadas para el: chegou moi lonxe en Galicia coas súas denuncias. Dende o principio, cos ruídos e silencios, coas voces difíciles de entender procedentes da vivenda do lado, Fran Alonso intenta (e consegue) introducirnos no misterio, no desacougo do ser humano, espido diante do descoñecido.
     

     Os personaxes que poboan a historia están cheos de limitacións. Sen ningunha dúbida son as nosas limitacións. Sentímonos transportados a un espazo sorprendente que nos inquieta. Exactamente igual que ao protagonista.

     Silencio é unha novela curta, de suspense. De suspense cotián. Está escrita cun estilo directo, moi conciso. Isto fai que haxa na narración un ritmo vertixinoso, intrigante que non concede a máis mínima tregua.
Rematas a lectura bastante desacougado pero feliz de ter lido boa literatura, aínda que o final poida resultar un chisco precipitado.Nada embaza o pracer da lectura deste libro.
Fran Alonso

     Si, boa literatura. Deixádeme poñer Literatura en maiúscula. A estas alturas coidaba eu que o tema da LIX e da súa importancia era algo que non se discutía.

     


     Semella, polo que me contan, que ando algo errado.Que non é así.
     Mágoa que algunhas persoas non gocen da LIX como o fago eu.
     Mágoa que sigan a menosprezala, a mirala por riba do ombreiro.

     Mágoa.

     Que pouco se avanza neste eido!
     Síntoo por elas.


     Que lle imos facer!


                                                                                                 ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

domingo, 17 de mayo de 2015

POLAS SÚAS OBRAS LEMBRARÉMOLOS / AS ( 5 ) B. B. King




           
                                                              B. B.  KING  (1925 - 2015)




B. B. King


      Adeus a unha lenda, a unha icona da música en xeral e do blues en particular.

   Adeus a un home que creou unha nova linguaxe coa guitarra eléctrica e que fixo do blues unha maneira de vivir.

   Un dos fundadores deste xénero musical, que conta con tantos e tantos adeptos.

    Lucille, a súa inseparable guitarra, chórao como tantos seguidores deste músico admirable, pioneiro e loitador.




                                                  B. B. King en vivo no Festival de Montreux en 1993

viernes, 15 de mayo de 2015

AS ILLAS CÍES NUNS VERSOS DE JUAN CARLOS MARTÍN RAMOS.

Illas Cíes. Foto de Ricardo Grobas


   Estiveron en Vigo en Semana Santa.
   
Juan e Lurdes na casa de López de Neira en Vigo.
   Foi un pracer compartir eses días con eles. 
   
   Falo de Juan Carlos Martín Ramos e Lurdes López.
   
   Enchen de alegría todo aquilo que tocan.
   
   Fixemos una excursión ás Illas Cíes. Ficaron marabillados da beleza que esta paraxe natural amosa aos que a visitamos.
   
   Xa de volta en Ugena (Toledo), Juan Carlos, un dos poetas para rapaces e mozos, ou sexa, para todos, máis importantes en castelán deste país, enviounos un fermosísimo poema sobre as illas. Un poema manuscrito con esa artística e preciosa letra, que lle dá unha plasticidade moi especial.
   

   Un poema que reproducimos para que os lectores e lectoras de Versos e aloumiños poidan gozar del.
   
   


                             Unha vez máis, Juan, grazas por querer tanto este blog-revista.






miércoles, 13 de mayo de 2015

PALABRAS DE MANUEL VEIGA NA PRESENTACIÓN DE "DETRÁS DEL HORIZONTE" de ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO.

De esquerda a dereita: Edurne Baines, Manuel Veiga, Antonio García Teijeiro e Ricardo Grobas.

     O pasado xoves, 7 de maio, presentouse na libraría Librouro , en Vigo, o libro Detrás del horizonte, de Antonio García Teijeiro.
     Foi un acto moi concurrido e que contou coa editora de Belagua Ediciones, Edurne Baines, o xornalista e escritor Manuel Veiga, o fotoperiodista Ricardo Grobas e o autor Antonio García Teijeiro.

     A nota musical, ben brillante por certo, corrreu a cargo dos músicos Mandi García (voz) e Carlos Gandón (guitarra e voz), membro fundador da banda Astarot, que interpretaron con brillantez tres cancións: o poema musicado por Carlos, Longa noite de pedra , de Celso Emilio Ferreiro, a mítica e sempre emocionante Al alba, de Luis Eduardo Aute e “Señora azul”, un fermoso tema de Cánovas, Rodrigo, Adolfo e Guzmán.
 
Carlos Gandón (esq.) e Mandi García nun momento da súa actuación.(Foto Ricardo Grobas)
     As palabras de Manuel Veiga sobre Detrás del horizonte foron especialmente interesantes e proxectaron sobre o tema da guerra, tratado no libro, unha visión orixinal e moi rica en matices.
     
      De aí que, dende Versos e aloumiños, lle solicitásemos un pequeño resumo do exposto para publicalo no blog-revista. Como de costume, Manuel Veiga aceptou xenerosamente a petición e hoxe ofrecémosvos estas palabras  coas que podedes gozar a continuación.

     

     Queremos aclarar aquí que o libro presentado é a tradución feita pola profesora Alba Piñeiro do libro publicado en 2002, Trala liña do horizonte, actualmente esgotado en galego e que foi Libro asociado do Fórum de Barcelona no ano 2004. Na edición en castelán inclúe fotos de Ricardo Grobas realizadas en Albania na misión humanitaria que soldados españois levaron a cabo naquel país.

Manuel Veiga Taboada (Foto Ricardo Grobas)

                                      Relatos sobre o espanto da guerra


                                                                                                       Manuel Veiga Taboada

     
     
      Antonio García Teixeiro vén de publicar Detrás del horizonte, en editorial Belagua e en tradución de Alba Piñeiro. O tema do libro é indiscutíbel: a guerra. Pero a guerra pode ser tratada de distintas maneiras. A social que inclúe as perspectivas política, económica, ideolóxica, xornalística ou simplemente a historia de amor novelada nun ambiente bélico. E a idealista, filosófica, transcendente. A esta segunda é á que se adscribe, con toda claridade, o libro de Antonio.
            
     É certo que en Detrás del horizonte hai campos de refuxiados, desertores, tanques, bombas, carromatos, chozas etc., pero estamos sempre ante arquetipos. Incluso os personaxes aparecen mencionados simplemente cunha letra inicial. Non sabemos de que guerra se trata nin que exércitos se enfrontan nin en que lugar. Non sabemos quen ataca a quen nin de que guerrilla se fala no comezo do libro. Non estamos, pois, ante unha guerra concreta, este libro trata de todas as guerras e as súas palabras valen case tanto para a guerra do Peloponeso, entre Atenas e Esparta, como para a da ex-Iugoslavia entre Serbia e Croacia.
            
Fotografía de Ricardo Grobas contida no libro.
         Isto é así, obviamente, porque o autor quixo. A guerra é un tema  propicio aos enfoques abstractos. E isto é debido a que a desmesura e a emoción que provocan os feitos da guerra deixan moitas veces a razón en suspenso. Cando se fala de guerra saen facilmente á luz, como sucede neste libro, as palabras: loucura, irracionalidade, necidade, etc. A realidade concreta queda anulada. A desproporción da dor fáinola incomprensíbel.

  Desde o punto de vista formal, eses sucesos que van máis alá do aceptábel, do razoábel, métennos naturalmente no terreo do poético que é o xénero literario que mellor se presta á transcendencia. Por iso este libro de Antonio está moi perto do poético. Poderíamos enmarcalo dentro do que se adoita a chamar narrativa poética.
            Detrás del horizonte, máis que contarnos historias, aínda que tamén as conta, ten como fondo, como sostén, un laio, un laio de orixe bíblico, un estilo moi frecuente na nosa cultura occidental que acadou importantes exemplos en Whitman, nalgunhas obras de Octavio Paz ou en certos poemas de Manuel María. Unha expresión do texto, “o corazón da inocencia” alude a O corazón das tebras, a coñecida obra de Conrad, na que tamén latexa ese debate sobre a crueldade e o misterio da condición humana.
            
       Non hai economía neste libro de Antonio, apenas se alude aos posíbeis intereses que poden conducir a dous bandos a enfrontarse ou a un país a atacar a outro. Os datos e os personaxes concretos, que por suposto existen –sen eles sería imposíbel compoñer unha obra narrativa– operan como textura, como tecido, como material do que se serve o autor para ir bastante máis alá. A verdadeira razón de ser deste libro encóntrase nas oposicións mencionadas explicitamente: inocencia, esperanza / loucura, horror. O propio título, Detrás del horizonte, alude á parte situada máis alá e ese máis alá pode ser a paz, a liberdade, incluso o ceo ou o inferno. Vexamos tamén que nestes relatos non se mencionan máquinas de guerra concretas, polo seu nome de fábrica, como sucedería nun relato de tipo máis histórico ou xornalístico, senón que, en moitos casos, se recorre a expresións como paxaro negro, dragón, serpe maléfica, monstro de ferro, etc.
            
        Este, xa dixen, non é un libro social. A sociedade cambia, evoluciona, existe o que chamamos guerra moderna. Cambian as armas, as tácticas. Pero o que non cambia é o carácter humano e nesta dirección é na que apunta o libro de Antonio.
            
       Detrás del horizonte enmárcase así dentro dunha liña literaria e filosófica movida polo asombro e polo espanto, que busca a ética como valor absoluto e que, nese sentido, enfróntase a sabendas coa propia natureza humana. Lembremos que o principal debate cultural europeo que tivo lugar despois da II Guerra Mundial tiña como eixo a pregunta: “É posíbel a poesía despois de Auswitch?” O que significa, ten sentido escribir despois destas terras arrasadas, de tantos millóns de mortes inocentes e dos campos de concentración? Pasan os anos, pero esta é unha pregunta que permanecerá sempre, só co cambio de lugar do horror. O libro de Antonio, moitas das preocupacións de Antonio en xeral, moitos dos seus libros, enmárcanse aí, nesas preguntas éticas, nesas preguntas relixiosas, aínda que non inclúan a Deus, nesas preguntas sen resposta.       

O moito público asistente acompaña as cancións cantadas por Carlos e Mandi. (Foto Ricardo Grobas)