sábado, 28 de febrero de 2015

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS ( XLVI ) Fran Nuño







FRAN  NUÑO  (Bilbao, 1973)



Fran Nuño
RELOJ DE JUGUETE


Aun sin maquinaria,
en el día dos veces,
nos acierta la hora
el reloj de juguete.




RELOJ DE PARED


Sueña con ser un cuadro
el reloj de pared
y que pinta las horas
su péndulo-pincel.

Sueña con mil colores
el reloj de pared
y que su esfera tiene
acuarela y pastel.

Sueña con ser un cuadro
el reloj de pared.
 



LAS HORAS PREGUNTADAS


Noto cómo mi reloj
sonríe,
engrandece,
se enorgullece,
y hasta engorda…
cuando alguien
me dice:
¿Tienes hora?

Y es que mi reloj y yo
coleccionamos,
en una cajita
bien guardada,
las horas preguntadas.


Ilustración de Enrique Quevedo.


COMIDA PARA RELOJES


¿Qué comen los relojes?

Tiempos perdidos en su salsa,
aliños de contratiempos,
tiempo de espera a la plancha,
miel con tiempo de descuento…

Y siempre, para el postre:
rica fruta del tiempo.




RELOJ DE ARENA


Se rompió el reloj de arena:
quiso repartir el viento
sus minutos por la Tierra.




(Del libro  La hora de los relojes. Faktoría K de Libros. 2011).

jueves, 26 de febrero de 2015

PERCORRENDO A SENDA DAS PALABRAS DA MAN DE MARIANO CORONAS.



Mariano e Mercè. Innumerables recoñecementos.

    Falei del hai case un ano na sección “A luz das palabras” deste blog-revista, con ocasión dun dos seus magníficos textos co que nos agasallou.
    
     Agora está xubilado. Xa o precisaba, porque Mariano Coronas Cabrero gastou toda a súa vida na docencia. Foi un mestre exemplar. Segue a selo. Esas cousas non prescriben.
      
     Recibo “El Gurrión”, a revista que dirixe e que leva 34 anos alumando conciencias e tecendo ilusións e lembranzas, mentres escribo estas liñas. Encántame lela. Hai nela un perfume natural e afectivo de amor á terra que me engaiola. E sentes o espírito deste home aberto, innovador, punxente,amante da natureza en cada unha das súas páxinas.
   Porque Mariano Coronas abre canles en todas as direccións que leven o ser humano a ser máis libre e máis auténtico. El é así. Intelixente, aberto, afectivo e, tamén, duro e crítico con todos eses feitos e todas as persoas que coutan liberdades e soños. Aí, con todo iso, é intransixente. Por iso o admiro. Por iso o quero.
    

      Ben, pois hai unhas datas recibín o segundo caderno de “Cuadernos de Macoca”. Leva por título “La senda de las palabras” (Nueve columnas).  Nove columnas que nacen do convite que lle fixo en 2011 Jaume Carbonell ( daquela director da revista Cuadernos de pedagogía) para que en nove números da publicación que sairían ao longo de 2012 houbese un texto del. Aceptou o reto e cumpridamente foi enviando, unha tras outra, as columnas solicitadas (2.455 caracteres ou 35 liñas). Escribiu en liberdade. Un reto que aceptou con agrado e que enriqueceu a revista, xa de por si imprescindible no eido da educación.
    
      Reuniu neste segundo caderno as súas colaboracións: “un territorio común onde se xuntan as ideas e as palabras, para celebrar aquel convite e para agasallárllelas ás amizades e a quen lle poida interesar”, explica.
     
      Eu vin o ceo aberto.
      
     Púxenme en contacto con el. E tan xeneroso coma sempre deume o permiso para publicar o que quixese. Fenomenal! Temos neste caderno auténticas alfaias pedagóxicas, que iremos publicando pouco a pouco.
    
     Unha sorte, mestre!
     
     E vós, lectores e lectoras de Versos e aloumiños, a gozar, a aprender e a tomar nota de tan sabias palabras.

     Grazas, amigo.







LA MANO QUE ESCRIBE

                                                                                       MARIANO CORONAS CABRERO

Hablaba en el texto anterior de animar a leer y no hice ninguna mención –pero sí lo hago en esta ocasión- a la relación existente entre lectura y escritura.

     Si leemos declaraciones, autobiografías, entrevistas, etc. con escritores y escritoras, la mayor parte se confiesan lectores convulsos o empedernidos, e incluso en muchos casos, ante la disyuntiva de tener que elegir entre no volver a escribir o no volver a leer nunca más, un alto número, tal como nos cuenta Rosa Montero en su libro El amor de mi vida, elegirán seguir leyendo. En todo caso, parece innegable que el bagaje lector de un escritor puede ser un depósito fértil del que podrán brotar nuevas historias, con el que construirá nuevos mundos imaginarios…

     Si nos trasladamos a la escuela o al instituto, podemos aplicar una estrategia parecida. Animamos a leer, leemos en voz alta, ofrecemos libros y lecturas… y sugerimos que se escriba. Para ello, mejor proponer asuntos que tenían sentido; mejor proponer estrategias diferentes; mejor diversificar los soportes de escritura; mejor realzar acompañamientos razonables y ofrecer modelos… En todo caso, no descuidar esa relación entre lecturas y escritura o viceversa, porque aunque tengamos claro que no todos serán lectores, ni todos acabarán escribiendo novelas, sí podemos convenir en que ambas cuestiones pueden tener un desarrollo paralelo, razonable y amable en las aulas.


     Fomentar la escritura exige, además, tener innumerables matices y puede ser animada desde distintos ángulos: escribimos reflexiones sobre nuestras vivencia y trabajo; escribimos poemas y textos libres; escribimos informes sobre pequeños trabajos de investigación; escribimos cartas, extendiendo los afectos, dibujando las palabras y pensando en la persona destinataria de las mismas; escribimos sobre las lecturas realizadas; sobre algunas noticias que nos van llamando la atención; escribimos para realizar un trabajo de recopilación etnográfica; escribimos para desarrollar propuestas que contengan presupuestos de miedo, humor, amor, misterio, aventura… Escribimos en papel y escribimos en los soportes electrónicos o digitales que tenemos a nuestro alcance: blogs, Webs, e-mail… La expresión escrita debe cuidarse e implementarse porque es una potencialidad que merece ser desarrollada y porque es una posibilidad de relación y comunicación con nuestros semejantes. Por eso, la mano que reciba un libro será también la mano que escriba…




             

martes, 24 de febrero de 2015

O DÍA DE ROSALÍA QUE HA DE SER "TODOS OS DÍAS".

      

   O día 24 de febreiro, celébrase o "Día de Rosalía",


   cando se cumpren 178 do nacemento da nosa insigne poeta.

     Un día para seguir amando a Rosalía.

     Para que a súa figura estea presente acotío na memoria 

colectiva deste pobo galego, tan necesitado de guías sociais e 

literarias.

     Para ter ben clara a necesidade de que a súa palabra nos siga

unindo ao espírito loitador, de denuncia, de olor a chuvia e a 

verde, a gris e a negro, a liberdade e sufrimento que conteñen 

os seus versos. 

Uns versos que son, por riba de todo, versos que 

nos falan, ás veces ao oído, e outras veces en voz alta. Que 

enriquecen a literatura e que nos conducen a horizontes 

despexados de néboas malignas.


     Porque a súa poesía é grande. Porque é próxima. Porque é 

alimento. Porque evoca desexos. Porque dá forza para seguir 

vivindo.

E non hai mellor homenaxe, a única homenaxe que podemos 

facer á súa memoria que seguir léndoa. 

Que a nosa voz, coa súa voz, atrone en cada punto da 

nosa xeografía.
Lendo a Rosalía na Universidade de Tennessee en Martin (EE.UU.)

     Si, LER A ROSALÍA debe converterse nun feliz costume. 

Nun hábito que dure os trescentos sesenta e cinco días do ano. 

  Trescentos sesenta e cinco poemas. Trescentas sesenta e cinco 

rosas. Trescentos sesenta e cinco aloumiños líricos.


     


     E para celebrar este día, "Versos e aloumiños" presenta aquí un

longo e emocionante poema da nosa admirada Xohana Torres, 

contido no libro "Daquelas que cantan... Rosalía na palabra de

once escritoras galegas".

Xohana Torres
   Amémola. Leámola. Emocionémonos coa palabra de Rosalía
   con este fermoso poema, Ti es para min esa barca... de Xohana Torres:




Ti es para min isa barca que lembra
toda a presencia de madeiras náufragas,
que vive infinda unha traxedia líquida
de peiraos sen panos e sen peixes.
   Sedenta como un mar
   e no teu mar afogada.

 




Ti es para min un pobo pequeniño
de vieiros sen cumes, sen riadas,
mergullando no seo, case morto
unha virxe canción, inimitable.
   Sedenta como un mar
   e no teu mar afogada.


 
Ti es para min unha callada piña
de moitas primaveras agardadas
onde xogaron anxos,
onde vibraron alas sen movelas.
   Sedenta como un mar
   e no teu mar afogada.


 
Ti es para min a historia da meniña
que iba soñando praias
hasta que deu marea a un ben triste mañá.
   Sedenta como un mar
   e no teu mar afogada.


Ti es para min o lombo dunha sombra
onde todo resulta preguntado
e os pasos das persoas faise lene...
   Sedenta coma un mar
   e no teu mar afogada.


¡Ti es para min a terra dunha tumba
cumpridamente limpia de pisadas!

     Quero rematar cunha pequena homenaxe pola miña parte.




    Este poema meu, escrito xa hai tempo, que figura no poemario "Caderno de fume".


Unha lembranza a Rosalía
que oía tocar estas campanas.


As campás de Bastabales
Igrexa de San Xulián de Bastavales
están a repenicar;
sinto que tocan tristeiras,
eu non as quero escoitar.

Soan e soan ao lonxe
e non me quero achegar,
porque me falan de amores
que xa non quero lembrar.

Son badaladas queixosas
as que están a resoar;
tinguen o ceo de negro,
sombras de amor e de amar.  




Escoitemos agora a Amancio Prada cantando a Rosalía de Castro.






   
                                                                                ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO