DARDO POÉTICO (XIX) ENTRAR NA INTIMIDADE CREADORA DUN POETA.

     Cando vin en Librouro a antoloxía poética de Javier Lostalé  (Madrid, 1942) na fermosa colección Antologías, de Renacimiento, o poeta non me resultaba descoñecido en absoluto.

      

     Axiña lembrei o volume publicado por Calambur no ano 2002,  La rosa inclinada, que recollía a súa interesante obra entre os anos 1976 e 2001.

      

Javier Lostalé

    

Nunha nota deste libro, Antonio Colinas facía unhas afirmacións interrogativas ben interesantes: ¿Cómo poderá pagar a poesía española a débeda que ten pendente con Lostalé, con esta persoa grazas á cal, talvez, eu fun poeta en días de confusión? ¿Cómo esquecer o seu labor a prol da poesía, sobre todo dende Radio Nacional de España, dende hai moitos días ata hoxe, e co vigor e a permanencia que só o fixeron, dende esa mesma emisora, un Gerardo Diego ou un José Hierro?

       

    

E remata Colinas afirmando que en Lostalé se funden, dun xeito moi especial, o creador e a persoa, o literato e o ser humano; fusión tan inusual e tan exemplar, por certo, estes días nos que a literatura tende a ser –sobre todo- mercado e imaxe.

      

     Isto afirmaba o poeta leonés (La Bañeza, 1946) no ano 2002. Agora, supoño, esta fusión da que Antonio Colinas fala, non é máis habitual, por desgraza, ca doce anos atrás. Ai, o ser humano!

      

     Javier Lostalé sempre me pareceu un poeta orixinal, intenso, intimista, ás veces rozando o místico, profundo e,como dixo alguén, cunha poesía que vén sendo “a memoria do corazón”.

      

     Na antoloxía que devolveu a Javier Lostalé á miña realidade, Azul relente (Renacimiento, 2014), chamoume a atención a Confesión , que figura tras o prólogo de quen fixo a selección, José Cereijo. Estas liñas do poeta foron as que me impulsaron a escribir este artigo e achegar a Lostalé aos lectores de Versos e aloumiños.

      

     Moi auténticas as súas palabras e a razóns polas que escribe.

      

     Por iso, quero que se lean. Un texto que aclara moitos dos sentimentos que empurran a facer a poesía. Porque todos, non o esquezamos, temos razóns moi fondas para expresarnos a través da palabra literaria. Afortunadamente, xaora.

      

     Lede e gozade .

 

"Nimbos coma cinzas de rosas". Acrílico de Xulio García Rivas.

                                                                     CONFESIÓN

Escribo porque me salva, porque é o único que me queda, porque fixa un son, unhas luces, o final dun acto de amor, o escenario dunhas horas de desexo. Escribo porque están comigo os que xa nunca estarán, porque baixo ao mar dende a mesa onde pouso a cuartilla e quedo quieto na memoria dun corpo, e prolongo unhas voces ata perder a noción do tempo (días e anos xuntos, apertados nun intre que me deixa sen defensa). Escribo porque ao abrir o seo dunha palabra atopo a iluminación última do bico, porque pronuncio na soidade a miña única verdade: esa que despois desminto coa miña vida. Escribo porque hai un pranto íntimo que me purifica dende que comezo a facer signos no papel, porque posúo as cousas dende a súa respiración humana e podo habitar aquilo do que fun desterrado. Escribo para ser novo e alimentar unha esperanza radical, para ter o que non teño e escoitar o que nunca me dixeron. Escribo porque endexamais foi máis fermoso o engano.

      

     Abondan as palabras. Unha reflexión seria e íntima sobre o que para el significa o acto de escribir. Un acto que lle leva a crear poemas tan belidos coma este:

TE DESPEDISTE

Te despediste como una tormenta retenida

todo tu cuerpo a punto de llover,

sin esperar a que cruzara al otro lado del resplandor

del largo sueño de mi vida contigo.

Te despediste con el temblor de una memoria deshabitada

en la que aún alentase la sombra de cada palabra,

sin que pudiera con el movimiento de mis ojos

salvar el halo de tu tiempo

con un perfume triste.

Te despediste con el pulso inclinado

sobre la llamada transparente de imágenes sin rostro

que te empujaban a sus ondas, más cálidas que una presencia,

sin que mi pecho alcanzara el destello que aún permanece.

Deslumbramiento del vacío hasta la lágrima.

Habitación sin aire. Brisa sin figura.

Te despediste…

                                                                              (Do libro La rosa inclinada. 1995)

                                  

      

     Poesía en estado puro. Emoción. Palabra espida. Directamente ao corazón.

            

                                                                      

                                                                                                                         ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO