 |
| Xavier Senín Fernández |
Dezanove anos como
Subdirector Xeral do Libro en diversos gobernos da Xunta de Galicia. Moitos
máis (e segue), acompañando os escritores e escritoras nas súas andainas
literarias. Impulsor de magníficas campañas de animación á lectura en Galicia
anos atrás. Tradutor ao galego dun bo número de libros, na meirande parte deles
procedentes do francés, pois foi a rama elixida por el cando cursou a carreira
de Filoloxía moderna.
Amigo dos seus amigos, aberto a calquera
proxecto innovador, agarimoso con todos os que se achegan a el, Xavier Senín Fernández é un exemplo de intelixencia e de
afectividade neste mundo da literatura onde existen demasiados egos.
 |
| Sempre cos creadores e creadoras. |
Admiro e quero a Xavier. Dende que o
coñecín persoalmente, decateime da súa bondade, do seu amor polo libro, pola
boa literatura e polo respecto que sempre amosou (e amosa) polas persoas que tiña preto.
Xavier é unha deses seres que che deixan
unha marca para toda a vida. Isto acontece polo seu carácter afable, pola súa honestidade. E
porque é xeneroso, próximo, dinámico e sempre estende unha man que acariña a
quen a precisa.
E, por riba, escribe e faino moi ben.
Dende 1995 colaborou co Correo Galego e
El Correo Gallego cunhas columnas
deliciosas.
Co gallo dun acontecemento familiar,
Xavier Senín fixo unha escolma deses textos, co nome que xa tiñan nos xornais, Devagar,
e deu vida a un libro delicioso. Un
libro que me chegou por correo e me encheu de ledicia. Traía, ademais, unha moi
agarimosa dedicatoria para Susi e para min.
Lin o libro cun pracer enorme. Textos
que rabuñan no cotián das nosas vidas. Anécdotas que sinalan os diferentes
comportamentos de personaxes que son ou poden ser calquera de nós ou xente que
coñecemos. Textos cheos de humor, de crítica a aquelas actitudes que se dan a
miúdo e non lle gustan. Liñas tenras ou irónicas, segundo a intención de quen
as escribe, que se len con gusto.
 |
| Antonio e Xavier na Illa de San Simón |
No medio destes textos, un recorda
conversas, anécdotas, situacións que, sen ser as mesmas, parecen vividas na voz
de Xavier nos distintos momentos con el (e con Mari Carme, marabillosa) compartidos.
Xa está avisado o autor de que algún
destes textos ía ver a luz neste blog-revista. Versos e aloumiños non
pode deixar pasar a oportunidade de que se escoite ou se lea unha voz tan
auténtica. E así é.
 |
| Susi e Mari Carme. |
Deseguido, podedes ler un deses textos.
Escollino porque me encanta o chocolate con churros e porque me fai lembrar un
tempo que, sendo miserable, forma xa parte da nosa memoria colectiva.
Gozade con el.
CHOCOLATE CON CHURROS
Acaban de entregarlles na man un sobre
moi retorneado. Non lles dixeron de que se trataba, pero ela intuíu decontado
cal era o contido. Ao abrir tirou unha tarxeta co texto escrito en letras douradas.
Era, xaora, un convite para asistir a unha primeira comuñón.
Como é lóxico, mencionábase a igrexa
onde tería lugar a cerimonia e o restaurante onde celebrarían a festa. Tendo en
conta que eles non son familia directa do rapaz e que tampouco teñen relación
de amizade moi íntima, é de supoñer que a cousa se vai acabar por converter
nunha voda en pequeno. Iso é o que falaron ela e o seu home cando chegaron á
casa. Agora vénlles o problema de escoller un agasallo para o cativo, pois non
poderán contar coa socorrida lista de vodas nun centro comercial ou un sobre
con cartos. Matinaban niso cando ambos dous se puxeron a rememorar aquel
momento tan especial para un rapaz do seu tempo. A muller lémbrao como un día
extraordinario no que se sentiu protagonista.
O caso del foi moi distinto. Eran tempos duros na casa, onde non era
raro o día en que a comida escaseaba. Os pais traballaban noite e día, el de
operario nunha fábrica e ela a coser polas casas. Como seus irmáns foi á
catequese e recibiu a primeira comuñón. A nai fíxolle uns pantalóns e unha
camisa branca á que logo lle deu moito uso. Despois, os rapaces que fixeran a
comuñón foran invitados pola parroquia a un almorzo de chocolate con churros.
Era a primeira vez que comían aquela exquisitez. Ao día seguinte, elo e mais un
amigo decidiron que aquele festa tiña que repetirse e para o ano seguinte foron
á catequese a outra parroquia. Chegado o momento volveu vestir coa mesma roupa
e fixo outra primeira comuñón e, xaora, un novo e marabilloso chocolate con
churros. Pero algunhas cousas nunca acaban ben e fóronlle co conto á avoa que
axiña puxo o grito no ceo. Agarrouno por unha orella e levouno perante o cura.
Ao que quedaron a soas, o crego preguntoulle cal dos dous almorzos lle soubera
máis. E coa mesma, mandouno marchar coa encarga de que non contase nada.
XAVIER SENÍN
