sábado, 31 de mayo de 2014

ESCAPARATE POÉTICO (XXXVII). Marta Dacosta (2)






MARTA  DACOSTA (2)   (Vigo, 1966)



abrir unha ventá
ao sol da mañá

Marta Dacosta
confirmar que o día trae
calor para as horas
unha liña rubia no horizonte
salgada para a lingua

abrir o corpo
a través dos pulmóns
desexosos de inundarse
do frescor da mañá

sentir que o tempo vai amodo

que non xogamos ás sorpresas
imposíbeis

que o soño foi semente

que o día agroma


…………………………………….

Así?
Con catro versos
vou escorrentar
a escuridade?

………………………………………


verdade?
que verdade?

a que constrúen as palabras falsas dos covardes
os seus berros dislocados e caníbales
desmesuradas murallas contra a luz?

alimentareime da sombra diagonal
que protexe a fonte baixo os pradairos espidos

do silencio
que foxe do seu veleno incendiado
onanista, cultivado
en horas

infértiles





( Do libro dun lago escuro, editado por Edicións Xerais.2014. Premio Johán Carballeira de Poesía)

martes, 27 de mayo de 2014

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (XXXIX) Elvira Riveiro.





 
ELVIRA  RIVEIRO  (Cerponzóns. Pontevedra, 1971)





Elvira Riveiro
AS REDES DE INÉS



Está no peirao
desde o amencer
ata que te ata
o verde cordel.


Agulla de buxo,
dedos de corcel,
e nunca se enredan
as redes de Inés.


Inés no seu tallo,
ela soa é quen
de virar en arte
o seu quefacer.


Esculca no mar
a luz dos ronseis,
mais a lanzadeira
segue o seu vaivén.


Eu sento por veces
á beira de Inés
para ver a danza,
o alegre mexer
das redes, os paus,
os dedos de
facendo piruetas
ao son do nordés (…)







 
Ilustración De Fino Lorenzo para o libro "As redes de Inés".



( Do libro As redes de Inés, editado por Edicións Xerais. Col. Merliño.2014)

sábado, 24 de mayo de 2014

PASEOS POÉTICOS ( IX ) No Día das Letras Galegas. 2014




     Volvo á beira do mar. Por que me está a chamar constantemente? Esa enorme masa de auga exerce sobre min un influxo entre saudable e meiguiceiro.
      
     Hoxe non me baño. Hoxe paseo con dous libros na man.
      

     Un deles acaba de saír: Estrela do norte. Co outro, gocei alá polo ano 1989 (século pasado!) e fora unha descuberta gozosa: Nimbos. Que sorte tiven de que este poemario da colección Dombate (Ed. Galaxia) chegase daquela onda min!
      
     O primeiro, de Luís Rei Núñez. O segundo, sei que non descubro ren, de Xosé María Díaz Castro. Sóavos este nome? Non me cabe a menor dúbida de que si. Si, si, o mesmo.Ese, ese… O poeta a quen lle dedicaron este ano o Día das Letras Galegas.
      
     O Día das Letras Galegas!
      

     Paseo só, unicamente acompañado pola palabra poética: Unha maragota de vidro / na patela que arman os risos, / vinda desde mareáns tolos (…), di o poeta Rei Núñez.
      
     Levo algún tempo matinando nesta celebración. Cando penso a fondo, aparecen suores frías e non me sinto ben.
      
     Penso na literatura galega neste día festivo. Abro ben os ollos e por moito que miro non atopo casetas con libros na rúa, nin xente con libros en bolsas ou baixo o brazo, nin persoas falando galego e de libros. Non vexo ambiente festivo ningún nas prazas arredor dos libros que van aparecendo nas nosas editoriais antes e despois deste día. Estarei cego? Estarei xordo, talvez? Libros, libros…
      
     Pois non, porque vexo as librarías pechadas, os seus escaparates con ningún ou moi pocos títulos na nosa lingua, as fileiras de coches rumbo ás praias. Sinto o sol que me acariña algo despistado. Distingo algunhas persoas de todas as idades atrapadas polos móbiles, outras sentadas nas terrazas das cafetarías, nenos e nenas correndo nos parques. Oio ruídos varios, gargalladas tolas e demasiada xente de costas ao Día das Letras Galegas. Converteuse nun festivo máis. Unha razón, unha data para descansar ou facer plans alleos á literatura.
Marchando cara á praia
      
     Lembro, entón, o día de San Jordi en Barcelona, cunha multitude enchendo as Ramblas, co murmurio alegre da festa, coas rosas nas mans e moitos libros de ben diversos xéneros e temas.  Lembro, tamén, ter aproveitado para mercar poemarios de poetas cataláns. Libros que custa moito, debido á distribución, atopar nas innumerables visitas que fago á miña libraría de confianza.
      
As Ramblas en Barcelona, un día de San Jordi.
     A festa da literatura (e do que non é literatura, claro). A presenza do libro ben preto dos lectores e lectoras. E sinto envexa.
        
     E o noso Día das Letras Galegas, para que? Para facer actos institucionais que soan falsos, superficiais, obrigados, anecdóticos, hipócritas e un milleiro de adxectivos máis. E organízanos os mesmos que non cren na cultura, que a desprezan  acotío, que non teñen o mínimo rubor en recortar os presupostos necesarios para que esa cultura chegue a todos os cidadáns e ao maior número de lugares.

      
     Son os mesmos que non falan galego, que non mercan ningún libro en galego durante todo o ano, que ignoran todo o que  teña que ver coa nosa lingua e cos nosos degoiros de sermos formados na nosa amplísima e rica cultura. A eses e a esas pónselles a boca grande ao falaren de Díaz Castro e pensan que o poema Penélope, do poeta de Guitiriz , non vai con eles.
      
     Vergonza sinto por todo isto. Dáme noxo velos traxeados dicindo palabras ocas, sen substancia.
      
     Non podo escoitalos nese galego forzado que non senten, nin verlles ese sorriso falso co que pretenden enganar o persoal.
      
     Lamentable. Triste. Tremendo.
    
      
Xosé Mª Díaz Castro
     Pensando en todo isto, detéñome e sento nun banco, mentres o mar segue a rosmar ou cantar, que sei eu! sen deixar de reparar na faciana ben fermosa que  que me amosa.
      
     Abro Nimbos. Busco a páxina 41 do poemario e, sen importarme quen me escoite, xaora, porque todos temos afortunadamente algo de tolos, póñome a recitar en voz alta Penélope:


Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
e a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, ¡Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

      
     Cando remato, síntome mellor. As ondas semellan rir de min. Mais non o creo. Son argalleiras  e están ledas neste día. Decátome de que cantan en galego. Non vale rir. Évos así.
      
     Sigo a ver automóbiles cara ás praias e veleiros sucando este mar de Vigo, que cantaron os trobadores.
     
     Non quero deixarme levar pola carraxe que peta no meu interior.
      
     Bebo ondas e gozo co pairar das gaivotas.
      
     E volvo á poesía. Leo a Luís Rei Núñez intentando contestar as súas preguntas arredor da cor do silencio:

     A COR DO SILENCIO

   
Luís Rei Núñez
   ¿Onde está a man dun norte,
e un misto na negra sombra?

  ¿Cando manda a fe nun home,
e no medo as ás  da aurora?

  ¿Qué ispe a flor do misterio?

  ¿Cal é a cor do silencio?


      
     Loxicamente, non teño respostas.Nin quero telas. Sigo a ler este espléndido poemario, Estrela do norte.
      
     Póñome en pé e camiño devagar co libro entre as mans, lendo, desta volta para min:

      
     ¿Cómo fundar razóns na casa do silencio, / xordos á voz que cura do fel esquecemento? / Rosalías, Machados, Pimentel, Cunqueiro… / ¡O poeta rebate a tiranía do tempo! / ¿Cómo vivir se nunca existise ese abeiro…
      
     E non me esquezo.
             
                              É o Día das Letras Galegas!
     




                                                                                                                          O POETA PASEANTE