sábado, 5 de abril de 2014

O SON DAS FORMAS NA PINTURA DE BENITO PÉREZ FERNÁNDEZ

Benito Pérez Fernández diante dunha das súas obras.




             Benito Pérez Fernández inaugurou o venres, día 4 de abril a exposición O SON DAS FORMAS, na Casa da Cultura de Cangas.
         
            Non foi unha exposición máis.
             
            Foi un acto que durará todo o mes, un acto permanente de homenaxe a Merchi Midón, a súa compañeira de toda a vida falecida hai uns meses.


Poesía
           Emoción
                           Cores doces
                                                  Xeometría
                                                                     Figuras inquietantes



Paixón
               Vida
                          Palabra
                                            Agarimo
                                                             Materia
                                                                              Dor
                                                                                             Afecto

       
         Todo isto, e moito máis, viviuse na sala de exposicións ateigada de persoas que senten polo pintor afecto e admiración. Notábase a sensación de cariño, pero tamén a de actitudes eloxiosas cara á súa obra. O silencio podía cortarse nalgúns intres no medio das palabras que alí se dixeron.
        

          Benito Pérez Fernández, emocionado, foi quen de fundirse cos seus cadros e transmitirnos a calor humana non só a través do pincel, senón, ademais, da palabra poética.
       

           Este foi un poema que o pintor escribiu para a ocasión pero que non leu ese día. Pedinllo para Versos e aloumiños e, xeneroso como é decote, envióunolo para que o publiquemos:




  Percibo o acubillo da tenrura

cando a vida esmorece
 
para os seres amados.

  Penso nos afectos compartidos,

nos amparos debuxados

sobre follas de silencio.

  A ausencia confirma a certeza:

o crepúsculo esperta

cando o amencer

comeza o seu camiño.  

 


      Benito é honradez
                     loita sen desmaio
                     xenerosidade
                     sensibilidade
                     sabedoría
                     compromiso
                     ética
                     fidelidade
                     cariño
                     talento
                     forza interior…
                                 
               Unha persoa chea de ricos matices que fan del un exemplo tanto no terreo persoal como no profesional e artístico.
              
                Benito Pérez é un ser excepcional.
               

                Por iso é tan querido por amigos, familiares, alumnos e exalumnos (homes e mulleres, mozos e mozas) que el foi formando baixo uns presupostos éticos, libres e progresistas. Unha clase de Historia de Benito Pérez foi sempre unha fiestra aberta á liberdade, ao pracer de aprender gozando da súa actitude e á xustiza social.
               Un cadro de Benito Pérez será sempre unha fiestra aberta á vida, ao seu compromiso con ela, á arte plástica realizada con honestidade, talento e intelixencia.


             Eu participei no acto. Desexaba facelo.  Benito e Merchi foron os meus amigos, os nosos amigos, ao longo de moitos anos. Anos duros, dende logo, con moitas eivas, desencontros, loita… E sempre estivemos aí. Deixando claros os nosos posicionamentos ideolóxicos e humanos.
         
             Non me resultou doado escribir un texto. Éme moi difícil facelo para situacións específicas. Gústame escribir ao fío do que me apetece libremente. Pero tiña que escribir algo. Queriamos moito a Merchi. Deille moitas voltas. Escribín, risquei, puxen frechas tolas, palabras sobre palabras e máis palabras…Unha loucura. A man, por suposto. E isto foi o que conseguín artellar:




                     TI  ESTÁS, SI.



Ti estás, si.
                  Ti estás.
Ti estás no ventre das cores
                que o pintor mestura
                             para ver as faces, as liñas, as formas
                                        que nacen da calma encuberta.

Ti estás nos finos perfís das flores sinxelas
                 que calan e choran
                                       e locen somnámbulas
                                              buscando destinos incertos.

Estás na néboa que abraza,
          nas voces, nos xestos
                                   daqueles refachos
                                                 dos ventos que pasan.

Ti danzas  nas sombras
                               que os corpos reflicten
                                                  nos muros dos días
                          e vives nas ondas
                                                 dos mares que chían.


Ti estás, si.
               Ti estás
                    nos nosos carreiros
                                       que miden distancias.
            Estás nas nosas olladas
                                   de cor violeta
   que esvaran nos espellos sen saber moi ben que buscan.
     Estás nos invernos
                              que plantan orballos
                                  en todos aqueles que ficamos orfos.

Ti estás, si.
            Ti estás
                    nas luces da tarde que nós procuramos
                         para ver os rostros cubertos de brétema.

Merchi, Benito e Susi.
     Ti estás nas portas pechadas
     nas palabras mornas
     nas proclamas idas
     nos outonos grises
     nas horas perdidas
     e nas madrugadas
            nos sorrisos tenros
            nas fiestras abertas.
      
              Ti estás
                         na loita continua
                                  para que esvaezan os límites falsos.

Estás nos portos seguros
no lume que quenta
nos desexos cálidos
nos recordos ceibes
na pel invisible
nas feridas secretas
na rutina efémera.


 E estás
 nestes cadros
 xeometría lúcida
de materia ardente
que o pintor foi creando
coas mans do medo
ás veces lixeiras
ás veces trementes
de quen pide tempo
para invadir a ausencia
de quen, con dous mozos, froitos e sementes,
            sempre está a volver
                           a aquelas paisaxes que fostes creando
                                          ao longo do incerto
                                             paisaxes rizadas
                                                pola voz dos beixos.
                                                      .

E todos os tres
                    raíces ben fondas
                                  de melancolías tersas
                               debuxan no aire
                                            as túas pegadas
                                                        de muller valente
                          

                                      por sempre
                                                               e para sempre.





           Custoulle pero conseguiuno. Benito rematou o acto da inauguración, que abrira o pintor Camilo Camaño, dicindo unhas palabras fermosas, en voz baixa, nas que aludiu á “necesidade da ideoloxía”, algo que bota (botamos) de menos nesta sociedade materialista e cun individualismo atroz.
        
          E, deseguido, lembrou a compañeira e leu, en medio dunha emoción moi fonda, este fermosísimo poema que incide nas liñas de amor e compromiso que ambos seguiron ao longo da súa vida en común. Liñas compartidas coma o óleo nos lenzos.
 
Benito le o seu poema "Desexo"
                  Este é o poema "Desexo" que nos cativou a todos os que estabamos na sala.

  
 

voar entre nubes de franqueza,
falar con palabras sen son
perderme en pradarías infinitas,
gozar co teu sorriso,
espallar confianzas na cerna da deriva,
conquistar sentimentos que constrúan,
facer realidade o soño dun mundo campartido,
construír sendas no páramo da soidade,
camiñar co pulo do supervivente,
desenmascarar as luces de neon,
derrubar os muros do medo,
e afrontar o ocaso con dignidade.  

                        
                     Palabra, imaxe, poesía, materia, formas xeométricas, amor polas Artes, así, en maiúscula, sentimento vital...

                  
             

                Tres palabras unicamente: Benito Pérez Fernández. 



Cartel anunciador da exposición