jueves, 21 de noviembre de 2013

PASEO POÉTICO (VI) Con María Canosa.




Estaba sentado nun banco de pedra ollando o mar.
Fixábame nas ondas. Semellaban durmidas. As gaivotas pairaban cortando un ceo azul manchado por algunha nube caprichosa.
Pero o mar roncaba. Ou, alomenos, iso parecíame a min. Un ruído xordo detonaba no aire. Non sei se os paseantes que por alí andaban decatábanse do feito. Mais eu estaba seguro. Si, o mar roncaba.
Estiven naquel banco ben de tempo. Eu lía poemas de Rafael Alberti, que consegue enfeitizarme cos seus poemas mariños:

El mar. La mar.
Rafael Alberti
El mar. ¡Sólo la mar!
¿Por qué me trajiste, padre,
a la ciudad?
¿Por qué me desnterraste
del mar?
En sueños, la marejada
me tira del corazón.
Se lo quisiera llevar.

Padre, ¿por qué me trajiste
acá?

Dende logo que a min a marusía envolve o meu corazón e turra del como se mo quixese roubar.
Tras permanecer un tempo indefinido pousando os meus ollos na marea, decidín dar un paseo literario. Despedinme das ondas que se convertían en escuma e do poeta gaditano e, coa miña carteira sempre chea de libros, dirixinme á alameda que estaba ateigada de rapazolos corricando como paxariños dun lado a outro.
  
Case sen me decatar, os meus pés leváronme cara á Avenida Ronca o mar, precisamente. Unha avenida poética que, xustamente, bordea o mar. Outra vez esa masa inxente de auga salgada que me chamaba cos seus ronquidos.
 
María Canosa
E foi naquel paseo onde me atopei cun ser marabilloso, tenro, intelixente. Era María Canosa. Ela, algo tímida, pareceu recoñecerme e dixo en voz alta:

Ronca o mar,
feren as ondas cos seus dentes,
escacha a escuma,
verque o sal…

Eu levaba o seu libro, tireino da carteira e acariñeino docemente.

Xa non había dúbida: o mar estaba a roncar. Saudámonos con agarimo e comezamos a andar co recendo salgado que enchía a Avenida.  Eu referinlle, coas páxinas movéndose polo vento, nese momento, maino, o seguinte: Rouca o mar ao lonxe e engadín: Mentres nós, agardamos. María é moi agradable. Cando me decatei, levaba da man a Aniña. Eu pensaba que non andaba. Agora, se o penso, xa non estou tan seguro… Deixémolo así. Eu fíxenlle á meniña un aloumiño mentres lle dicía: E o mar bate nas caras / que son de caramelo. María permanecía atenta á conversa e comentou en voz alta: Ferve o azucre nas fazulas, / o sal proe / e esgazámonos a pel coas unllas, / crebando o horizonte, vermello. Fermosas e duras palabras. Poesía pura. Encantáronme eses versos. Non puiden estar calado e díxenlle que eu “soñaba en silencio, baixiño / fico no mar, / que roxe con forza / contra os penedos, / e estoupa no aire…” E quedei calado. A nena ollábame un pouco confusa. María pasoulle a man pola cabeza e, tras mirarme, púxose seria ao dicir: Golpe de morte, / forza do vento. / Peta o mar nas ás das gaivotas; e ronca ao lonxe. Si, María, ao lonxe, farfullei. E deseguido volvín  falar: “escoitamos como a noite / creba as nosas faces… e detívenme. Magnífico poemario, pensei coa mirada posta no horizonte. Borrei do meu campo de visión as dúas meigas. Sentín como uns anxos non eran quen de voar malia que batían as ás.  Case os vía entre as nubes brancas. Referíndome a eles pregunteille interesado:
-                                        E as súas ás teñen plumas?


Ela contestoume que pesaban, que pesaban, que pesaban e que os anxos caen / escachan onda ti, / onda min. E Aniña miraba para nós, cunha cara de anxo, precisamente. E sinalando a rapaciña afirmei: Ela é un anxo que abraza, que ten un sorriso enfeitizante, que engaiola. Sorriu María. Sorriu a nena, como se entendese as miñas verbas. E pensei no ronquido dos náufragos, as ilusións dos inmigrantes escachadas no espello do mar, a loucura das pateiras, a vileza das mafias, nos corpos exhaustos que dormen nas areas das praias.O seu berro, comenteille a María, é máis rouco ca o do mar.
María, toda tenrura, asentiu coa cabeza e recitou : Caen no profundo, / mentres ao lonxe, / ronca o mar.  Calamos a boca os dous. O vento principiaba a zoar, tratando de acalar os ronquidos mariños.


Sentamos nun banco de madeira da Avenida.

Volvín a fitalas e dirixíndome a María pregunteille se me permitía recitar en voz alta un poema moi belido do seu libro. Afirmou en silencio coa cabeza. Aniña pousaba a súa mirada con dozura no rostro da nai. Eu recitei lendo:

Pasan as horas
mirándonos aos ollos,
doéndonos por dentro
           ata o fondo da escuridade,

          ata o máis interno
          do cerne do peito,

          ata que os nosos ollos,
          enfermos de tanto buscarnos,
           non atopen o mínimo indicio de tenrura.

                                    Xa ninguén sabe se existe a beleza,
                                    a frialdade ou a paixón.

Como me gusta este poema!

María permaneceu muda durante uns segundos que se fixeron eternos. Aniña sorría á marxe do que ocorría ao seu redor.

Daquela, a poeta pediume o libro e leu:

Somos albatros
brancos e grises.

Navegantes solitarios,
evitando naufragar
lonxe da ribeira.

Tamén nós
Aniñamos no chan.

Precioso estoutro poema, na súa voz.

Comezaba a anoitecer. O tempo pasara raudo, veloz. Erguérase unha brisa algo fría. Sería tamén un poema emerxendo dende as areas? Quizais. Mais non nos detivemos a averigualo.

Despedímonos con simpatía. Fíxenlle unhas garatuxas á nena. Vinas marchar pola Avenida. Eran coma dúas sereas saídas do mar que agora parecía silencioso.

Eu quedei no banco e comecei a ler, desta volta, para min:
Tampouco hai estrelas no ceo. / Un arao romeiro / meteunas en nasas para, / ao seu carón, / poderse quentar.

Pechei os ollos e retornei a Rafael Alberti que, en soños, me dicía: Si mi voz muriera en tierra, / llevadla al nivel del mar…


Poema manuscrito de Rafael Alberti


                                                                                                     O POETA PASEANTE