jueves, 26 de septiembre de 2013

ESCAPARATE POÉTICO (XXV) María do Cebreiro






MARÍA DO  CEBREIRO ( Santiago de Compostela, 1976)


O RÍO

Non lles botes a culpa ás pedras que levabas
perdidas entre a la e o forro aberto
do teu abrigo verde.
Cando caen nos petos
mesmo os seixos máis leves aprenden a pesar
para non estar sós entre as costuras.
María do Cebreiro
Era o ouro da tarde sobre o río
o que dispuxo un leito para ti.
Non hai auga que poda carretar
un corpo de palabras se a túa lingua
atravesou a gorxa
ata chegar retorta ao corazón.
Tiñas unha nos ollos cando os nenos
creron ver aquel tronco
aboiar como só podería facelo
a madeira máis clara.
Abriron a túa boca e dela foi saíndo unha palabra
pero non era a única, estaba case aberta.
As  árbores do inverno tardan en florecer.




MONÓLOGO

“Sinto as árbores dar os seus mellores froitos,
A avelaneira ulir,
a ti
faltarme.

E unha nova soidade:
a de min contra min.

Só é posible pensar o lugar propio.
Ocupo o meu lugar. Dóeme este lugar.

¿Pensas que os carpinteiros mancan a madeira?”

 



THE ENGLISH PATIENT

Ela achegouse ao cuarto
porque nevara enriba do seu vestido novo.

Nevara enriba dela.

Estaban no deserto.

El achegouse á tea como fan as tesouras,
e o vestido rachou.
A neve do deserto
converteuse nun prego de papel.

O vestido era un nó sen ataduras.

E cando remataron
el enfiou a agulla.



(Do libro Non queres que o poema te coñeza, editado polo PEN Clube de Galicia/Danú S.L., 2004)