XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ CÁCCAMO (Vigo, 1950)
ESTOU DENTRO do soño do fillo abandonado,
no extremo dos camiños cara ao río, na muralla
de cal e vidro.
Alí ficou sen pais e un home antigo
levouno dacabalo monte arriba.
A casa non estaba. No seu sitio
un oco, luz de fume.
E foi buscar os pais nos corredores,
na sombra da cociña,
nas alcobas.
Na muralla
dos coitelos de vidro.
DALGÚN LUGAR emerxo,
dunha casa en derrota, gangrenada,
dunha alcoba oprimida, onde non colle o corpo.
E nunca chego a tempo
para darlle compaña nin xantar
a este home remoto
que di ser o meu pai.
Esmágame o silencio, o desacougo
de perder a hora xusta, non saber
subir as escaleiras, alcanzar
a porta que se abre
na boca mesma
do precipicio.
Detrás do vidro turbo
anda o meu pai a enredar nos seus papeis
e non os recoñece.
A nai en agonía e os irmáns
imprevistos, ausentes, desprendidos do ar.
¿QUEN ERA aquel corpo,
como foi o seu rumbo
derradeiro de frecha,
con que nome
chamaron por el os amigos e a nai?
¿De onde viña
furando a muralla da noite
a facerse cadáver tan branco
alá abaixo?
E tan branco no alto entre nós
silandeiro
que non sabe lembrar de ónde viña
a esas horas do tempo
a ficar derrubado
cunha fita de argazo na fronte.
¿Quen era, quen é?
NON QUERO esquecer nunca
aquel que foi meu corpo e non consigo
reconstruír.
Nunca
esquezamos a luz, a luz rarísima
que entraba polas fendas do faiado,
o que fica en min de onte aínda lóstrego.
(Do libro Vento de sal, editado por Editorial Galaxia, 2008)
