Páxina duodécima
Camiñaba polas tebras frías dunhas rúas sen alma.
Había tempo que esas rúas perderan as pulsacións.
Rúas silandeiras coma casas abandonadas e a intemperie
atemorizando as farolas fundidas dos parques.
A herba, a cidade, a tempestade, as
pedras, o lume deixan de ser a luz da realidade, para se converteren en fantasmas sen futuro.
Como di o poeta que estou a ler :
“… pasa a vida coma un escaparate”.
E aparece o medo nos trazos da
cidade.
O medo á vertixe, ao silencio, a
que o tempo me afogue e me enfoque.
Aparece o medo cando ollo as
fiestras dun hospital que mira cara ao ceo. Un monstro cheo de dor nas entrañas
e que furga insolente nas portas abertas do mundo.
E dáme medo subir as escaleiras,
viaxar nos ascensores ateigados de rostros indefinibles.
Ves ese medo que aparece nalgúns
momentos para asustarte coa faciana da traizón. Esa faciana que se coa nos meus
soños malditos, facéndose eco do meu sangue.
Hai noites de cera arredor do meu
leito. E sinto, demasiadas veces, a fondura e o desconcerto da Nada. Oh, a
Nada! Hoxe crin fuxir dela, pero ela non esquece e regresa.
Entro na habitación 1106 do
monstro. Aí está o meu pasado, o meu presente e o meu futuro. Está deitada na
cama. Vexo os tres espazos do tempo e tremo. Tremo de amor, tremo de emoción,
tremo de incerteza, tremo de medo.
Pasaría xa o futuro? Acabaría coas
engurras cravadas no vidro do espello?
Síntome en futuro, fuxindo do
presente. Quero dicir, como o poeta que
estou a ler, si a todo o que fun, a todo o que me fixeron ser, a todo o que
aínda serei.
Agarro a man da muller que me ama.
Vexo rubir polo meu corpo os seus
ollos abertos.
Apréixoa contra min. Non a quero
soltar. Non podo permitir que caiamos nas gabias moi fondas.
Bágoas secas cospen os nosos
desexos.
Frías agullas, análises
crucificadas, probas que emigran lonxe de nós, placas que evitan a derrota,
flores vivas que algún día murcharán. Flores nacidas no xardín onde as nubes
traducían os chíos dos paxaros. Xardíns sen andamios. Xardíns sen ruínas.
Xardíns sen abandonos crueis. E ela segue aí cunha fortaleza contaxiosa. Sorrí,
anima, non quere ver vermes que agoiren a súa vida. Un exemplo a seguir.
E agora eses xardíns fermosos
reptan no silencio. Reptan pola miña
incerteza, polo meu medo á derrota.
E sigo lendo o poeta de nome
Ángel cando di, traspasadas as súas
verbas ao galego: Fantasmas do meu amor / dicídeme agora / onde / a guerra que é o paso
dos anos / fixo máis estragos: / na visible pel que acariñamos / ou na alma
invisible que tanto se nos ve.
Non quero respostas poéticas. Quero
a muller que me ama espida de adxectivos literarios.
E por ela, segundo os versos do
poeta de apelido Guinda, quero
vivir e que viva / vivir un ano máis / un mes, unha semana, un día máis…
Para que?
Para quen?
E o poeta Ángel Guinda contesta: Non o sei, pero quero vivir.
Eu si que teño as respostas a esas
preguntas. Quero vivir con ela, con eles, con elas. E o sorriso da muller que
me ama, faime coincidir co poeta, cando escribe estes dous versos: Querer
vivir / é xa unha vida máis.
Sento na habitación 1106 dese
monstro sen brazos.
E leo o poeta.
Emocióname o poeta.
Resúltame moi claro e directo o
poeta.
Leo e digo que si.
Leo e non digo nada, pero sinto.
Leo e “ cada palabra pesa / su paso por la vida”.
Detéñome na páxina 39 do seu libro Claro
interior. Aparece un poema esclarecedor. Un poema orixinal. Un poema
que, como case todos os deste autor, che fai pensar.
Chámase Cajas e di así:
Lo diría una indígena y
tendría razón.
“Ustedes tienen la vida
organizada en cajas.
Nacen y les depositan
en una cajita,
su casa es una caja, y
las habitaciones
son cajas más pequeñas.
Suben a la casa en una
caja,
bajan a la calle en una
caja.
Viajan en una caja.
Duermen y hacen el amor
en una caja.
A través de una caja
ven el mundo.
Cambian de casa: lo
meten todo en cajas.
Los Bancos y las Cajas
hacen caja.
Y cuando mueren
les introducen también
en una caja.”
Todo está hecho para
que encajemos.
Nos encajan la vida.
Algunos no encajamos, y
nos desencajamos.
Reflexiono sobre o poema de Ángel Guinda e véxome nunha caixa, tratando de encaixar os meus
sentimentos. Viven case todos na habitación 1106 do monstro que me asusta.
Cuando o abandono, baixo en silencio polas rúas pensando que
me agarda a Nada.
Como estou desencaixado, continúo de costas ao mundo, á
espera de coller, esta vez eu, a man da muller que me ama.
O VELLO SOÑADOR
O VELLO SOÑADOR
