viernes, 15 de febrero de 2013

CADERNO ÍNTIMO (II)



                                                         Páxina  segunda

Como diluído en soños cruzados, sigo de costas ao mundo, porque sigo tendo medo. De fronte á  Nada. Non quero ver, prefiro ir pouco a pouco entre as sombras, dando voltas sobre min mesmo, quizais para atoparme canto antes. Mal asunto poñer prazos á vida. Difícil fuxir dunha existencia sórdida non buscada. Hai coágulos de bágoas atrasadas e recentes nos meus ósos. Albisco entre o branco da nada unhas siluetas que me resultan familiares. Serán as miñas, esas que perdín nun tempo xeado? Non o sei. Permanecerei  ao axexo.  Teño algunha forza, aínda, para desbotar das miñas entrañas os dous versos derradeiros dun poema do chileno, Sergio Parra, que baten en min dende hai algún tempo:  (…) cuando se está rodeado de hombres / que jamás levantarán a cabeza. Houbo momentos que, versos coma estes, estaban correndo polo meu corpo e non os daba botado fóra de min. Pensaba que nunca erguería a cabeza. Erguereina. O que non sei, neste intre, como. E dubido que volva ser o mesmo que fun noutrora. Mais non debo esquecer que houbo moitos noutroras e bastante ruíns, por certo. A través dos anos, o meu rostro foi cuspido por ananos , que diría Celso Emilio. E a miña vista confinada lonxe dos meus ollos entre nubes carbonizadas e os meus soños  asolagados baixo unha chuvia pertinaz que os confundía.
John Lennon
Las cartas de John Lennon
Pero agora, non. Agora sinto a rozadela  da man  da muller que me ama. E esa man da muller que me ama agasalloume Las cartas de John Lennon, editadas por Hunter Davis.Ai, John, John! Anxo ou diaño? Supoño que, por sorte, ningunha das dúas cousas. Un home con virtudes e defectos, coma todo ser humano. Igual? Non, non. Ti tes  a auréola de xenio. Iso hai que deixalo claro. Bico a muller que me ama e síntome transportado por Lennon ata os Beatles. Os Beatles, tan queridos por min! Eles lévanme a unha época de espazos  inermes . Non teño nostalxia deses anos de dor. Anos de soidade, de flores  esmagadas, de cruzar desertos cegos, de feridas mal cicatrizadas. Un náufrago sobre unha táboa fráxil descubrindo novos mundos. E logo comprendín. Os Beatles, con Lennon á fronte, eran o sinal agardado para rachar ataduras.  Aferreime a eles para berrar as miñas confusións. Eran bastante máis ca músicos. Canto ben me fixeron! Épocas de corvos e voitres que te afogaban nun fondo silencio. E ti berrabas cara ao teu interior. Un berro mudo. E doíanche os insectos que caían nas arañeiras. Aí quedaban para sempre. E cantabas Help!  E ninguén viña salvarte. Aí , de todos os xeitos, comenzou todo. Co berro e as súas cancións, os de Liverpool inxectáronme forza nas veas. Eran a causa da túa rebeldía. Case a razón de vivir. Rebeldía interna que que loitaba por sír a un mundo intraducible.  Algún día contarei como saíu. Ou non. Ao mellor enterro lembranzas nos rumores  indescifrables de bandeiras.
The Beatles
Este libro lévame  a sentir sensacións antigas.  A ter entusiasmos con manchas de sangue.  Pero, tamén, faime comprender que non se pode calar na segunda sílaba dunha palabra que precisas dicir, se queres coller a corda ou os elos da cadea da esperanza pola que tanto deveces.
Soa God na voz, cada vez máis crispada, máis alporizada de John Lennon. Deixa moi claro que non cre en ninguén.  Nin en Buda, nin en Mantra, nin en Elvis, nin en Dylan, nin sequera, nos Beatles. O soño, escoito, rematou. Esa é a realidade. Que podo dicir? O soño rematou. Yesterday! Eu era  o tecedor de soños pero  agora nacín. Eu era a morsa pero agora son John. Só creo en min. Yoko  e mais eu. Non cansei  de escoitar esta canción, cando saíra en vinilo. Estremecíame e fascinábame cada vez que a escoitaba.  Púñame a pel de galiña. Abro o libro para follealo. Por suposto, de costas ao mundo,. Detéñome, por casualidade,  na carta 179. Notas para unha canción de amor dedicada a Yoko en 1973. Comeza así :    Vida Coitelo. Nacido para chegar a ti. De todos os xeitos sobrevivín. ------------ muller. Nacido para estar contigo.                                      
John e Yoko
Vida . Coitelo. Sóame moi preto. Non vou falar do coitelo que levou por diante á miña nai. Marcoume moito. Pode que o faga outro día.  Unha canción de John recordouma.  Uff! E Pimentel sen vir. Resístese. Xa virá, estou seguro.
Apreixo contra o meu peito o libro das cartas.
Ao fondo, a voz de John resoa : Óllame / Oh, por favor, óllame, meu amor. / Aquí estou (…) Si, Look at me, a canción anterior a God, se non estou trabucado. Que grande foi este home, fose como fose, na súa intimidade máis profunda ¡ Un símbolo. Un mito.  Amo a John Lennon, como amo os Beatles, como amo a Dylan, como amo a Cohen.
Pura emoción musical e poética.
Collo a man da muller que me ama e pouso nela uns bicos.
Vida. Luz. Sombras. Vida.  Imaxina…

                

                                                      

                                                                                O VELLO SOÑADOR